Categorie: Muziek

Op de 10e editie van het jaarlijkse Rambling Roots Festival in Utrecht begon mijn vooraf uitgestippelde route bij Katherine Priddy  (interessant nieuw album) en leidde deze via Heather Little (geweldig nieuw album) en David Rodriguez (1952-2015!) naar Jack Browning (een verrassing van 2023). Headliner én afsluiter The White Buffalo liet ik schieten. Ik had hem vorig jaar al live gezien en tja de leeftijd he. 

Ik begin meteen met het hoogtepunt. Dat was David Rodriguez en dat klinkt misschien een beetje vreemd, want deze van oorsprong Texaanse singer-songwriter overleed een kleine 10 jaar geleden. Dit jaar echter werd met Songwriter’s Spotlight een nieuw element toegevoegd aan het festival. De bedoeling van deze vondst is dat een basisband een set verzorgt die gewijd is aan een songwriter die meer bekendheid verdient. Deze eerste keer was dat deze Texaan, die ooit naar Nederland verhuisde. Zijn liedjes werden gebracht door The Rhythm Chiefs. Dit geweldige gezelschap, dat al eerder met Rodriguez had gespeeld, nam kort voor zijn dood samen met hem liedjes op voor een nieuw album . Onlangs zijn deze nummers dan toch uitgebracht. 

Om ‘het probleem’ van de overleden zanger op te lossen kwam er een kwartet aan zangers voorbij. Daar zaten niet de minsten tussen. Achtereenvolgens leefden Ian Siegal, Nika Pantovic, Tim Knol, Josh Gray en met een zangtussendoortje ook drummer Dusty Ciggaar zich in de teksten in. En omdat hij dan toch ook op het festival aanwezig was, sleurde Roel Spanjer nog even zijn trekzak mee voor een enkel nummer. Ook gastmuzikanten als David Gram (pedal steel) en Nick Croes (akoestische gitaar) zorgden voor de vervolmaking van dit muzikaal feestje. Gaandeweg ontstond in de zaal de bewustwording dat er op dat podium van Cloud Nine iets magisch aan het gebeuren was. In drie kwartier tijd werd inderdaad een niet makkelijk te vergeten uitvoering gegeven van het album Rise and Shine, dat de dag voordien nog in Dordrecht werd gepresenteerd.

Kort daarvoor gaf Heather Little (leeftijd onbekend) op hetzelfde podium een overtuigend optreden. Heather Little, eveneens uit Texas, maakte met By Now (2024) pas haar tweede album. En wat voor een is dat! Een topalbum met sterke, verhalende songs. Het album biedt een fraaie mix van haar prachtige, warme stem, persoonlijke teksten en fijne muziek.  Dat was ook op het festival het geval, waar Janos Koolen (op elk instrument dat je maar kan bedenken) en Charles Nagtzaam (bas) haar begeleiders waren. Mooie momenten waren er te beleven. Zoals die keer toen Janos meesterlijk de slide bespeelde en Heather verrukt opzij keek naar degene die deze betovering veroorzaakte. 

De Engelse Katherine Priddy (29) is een folkartiest. Uitgerust met een graad in literatuur schrijft ze haar liedjes. Daardoor is kwantiteit en kwaliteit al bij voorbaat gegarandeerd. De oneindige verzameling aan woorden die ze in haar hoofd heeft, moet er immers ook weer uit. Haar teksten voorzien daar maar voor een deel in, ze moet ook met mensen praten zegt ze. Haar valkuil is dat ze tussen de liedjes te veel kletst en ze probeert dat – met enige moeite – te beperken. Maar na de show zwerft ze langs de podiums en stelt ze zich open voor gesprekken als een dolende op zoek naar het woord Gods. Het liefst wil ze dat mensen zomaar beginnen tegen haar aan te kletsen waardoor er een gesprek kan ontstaan. Ze voelt zich als een vreemde eend in de bijt als folkzangeres op dit ‘countryfestival’. Onlangs mocht ze haar opwachting maken in het programma Later… with Jools Holland en speelde er A Boat on the River. Dit programma is het mekka van de popmuziek en er optreden betekent naast erkenning ook een groot bereik. Ze bespeelde gisteren haar akoestische gitaar vooral tokkelend en werd daarbij ondersteund door George Boomsma op de elektrische gitaar.

Jack Browning (26) is een Londenaar die vooral overal elders in de wereld vertoeft. Hij blijkt momenteel in Nederland neergestreken te zijn, voor de liefde. Met het album Red Eye Radio debuteerde hij in 2023. Hij vond het sowieso al tof om hier te mogen optreden en had er alle begrip voor als mensen zijn show zouden verlaten om naar de afsluitende act van The White Buffalo te gaan kijken. Hij is immers zelf een fan van the buffalo. Jack Browning, veelzijdig artiest, tekende dan ook de hoes van The White Buffalo’s On the Widow’s Walk! 

Ik ben ook een fan van The White Buffalo. Maar de ledematen piepten en kraakten. Ik pakte mijn dalurenkaart en treinde daarom na het optreden van Jack Browning terug naar huis. 

Het duurde precies twee draaibeurten voordat bij mij het kwartje viel. Maar toen het viel, gebeurde dat in prachtige slowmotion, als een neerdwarrelend veertje dat begeleid werd door de klanken van Last Train to Brooklyn – reprise, de laatste track op Ain’t No Hollywood Girl.

Nienke Dingemans verscheen enkele jaren geleden op mijn netvlies door haar debuut-EP Devil On My Shoulder (2021). Dat album was een debuut vol verwachtingen, zoals de vroege crocusjes in de winter doen uitkijken naar de lente. Ik ging daardoor op zoek naar nog meer materiaal en vond op YouTube een filmpje waarop zij I’d Rather Go Blind zong . Het was eigenlijk meer dan zingen, het was invoelen. Ik zag en hoorde iemand die nog maar pas in de steek was gelaten, een jonge vrouw met een getormenteerde ziel. Dit was blues! Ik vroeg mij af hoe zij zich verder zou gaan ontwikkelen.

Drie jaar later antwoordt zij met haar debuutalbum Ain’t No Hollywood Girl. Verwachtingsvol begon ik te luisteren en werd bij de eerste keer meteen al op het verkeerde been gezet. Ik had mij namelijk ingesteld op nog meer liedjes vol zielepijn, een album vol smart en slow songs. Ik verwachtte bluesmuziek die oneindig veel jaren op dezelfde manier gemaakt kan worden, meer van hetzelfde en dat had ik prima gevonden. Toch werd ik snel uit de droom geholpen en dat vond ik eigenlijk nog meer dan prima. Het bleek helemaal geen bluesalbum te zijn. Wat ik wel hoorde, was een album met een waaier aan muziekstijlen, als lekkernijen in een bonbonnerie. 

De pure bluesnummers zijn op de vingers van een vuurwerkhand te tellen. Tijdens het luisteren kwamen bij de overige songs diverse namen als referentie opborrelen: Beth Hart (o.a. A Place I Call Home), Imelda May (Blue Eyed Dreams) en verrassend genoeg ook Jeff Beck (als componist), want het slotnummer Last Train to Brooklyn – reprise riep bij mij de sfeer op van Becks Emotion & Commotion (2010). Het titelnummer vind ik door de prachtige instrumentatie, de goedgekozen woorden en de uitstekende zang het prijsnummer van dit album. Samen met Southern Way is het een voorbeeld van de goede en persoonlijke songs die Nienke Dingemans kan schrijven. Maar er staat meer moois op. Zelfs van het ronkende en recalcitrante Thelma & Louise, waarbij ik aanvankelijk mijn wenkbrauwen fronste (want waarom zingt zij hier ineens in een leeg HAK-blikje?), ben ik gaan houden.

Op heel het album toont zij haar kunnen als songwriter. Voeg daarbij toe haar zangkwaliteiten, met daarin de variatie van ruig tot liefdevol a la NinaLynn. Voeg daarbij toe haar kunnen op diverse instrumenten. Dit alles bij elkaar maakt van haar een drie-eenheid, los van enige religie. Maar met geloof in zichzelf heeft Nienke Dingemans flinke stappen vooruit gezet; ik wist niet dat het kon.

De productie was in handen van Joost Verbraak en Jan van Bijnen. Beiden hebben er wederom een prachtige productie van gemaakt. Zij begeleiden haar op dit album en ook tijdens de albumrelease op 14 maart in Bergen op Zoom.

In de zestiger jaren, toen het leeuwendeel van de popmuziek zijn oorsprong vond in steden als Amsterdam en vooral Den Haag, klonk er ineens een verfrissend geluid uit Drenthe. Een rauwe stem (Harry Muskee) en subliem gitaarspel (Eelco Gelling) verrasten de radio Veronica-luisteraars, die beatmuziek uit de top40 gewend waren. Het waren Cuby + Blizzards, die met een dikke middelvinger naar de Randstad als een soort boerenprotest avant la lettre vanuit een boerenschuur de nationale oren beroerden met toen nog onbekende en ongekend goede bluesmuziek. Met een houding van wij doen ons eigen ding maakten ze decennia lang bluesmuziek zonder zich iets aan te trekken van hoe het werkte in de muziekindustrie. Ze schreven geschiedenis.

Onlangs was een vijftal onder de naam Grollo aan het toeren met een tribute aan Cuby + Blizzards. Deze gasten kwamen uit verschillende bands met als basis Lemele, een dorp gelegen ergens tussen Ommen en Haaksbergen, een regio waar de N347 zwart ligt te zijn tussen groene graslanden en beknopte bossen. Ik zag ze in TivoliVredenburg en deze knapen straalden eveneens niets anders uit dan dat ze gewoon hun ding wilden doen. Zonder nonsens. Zonder kapsones. Rechtstreeks uit het hart. Niks haverdrink, gewoon lurken aan de koeienuier. 

De band opende met Distant Smile. Nou dacht ik dat de muziek van Cuby + Blizzards voornamelijk de stem van Muskee en de gitaar van Gelling (later Erwin Java) was. Maar bij dit concert viel meteen al een prominente rol van de toetsen op. Soms droegen alleen het klavier en de stem van Bastian Pen een song. Maar ook raakte ik al snel in de ban van de dartele basloopjes van Daan Pen. Wat deed die drummer dan, kun je je afvragen. Nou, Ymte Koekkoek deed vooral aan niet opvallen. Met zijn stokjes en kwasten tikte en streek hij adequaat de basis voor de andere instrumenten. Maar een keer (Just for Fun) ging hij helemaal los en kreeg hij de gelegenheid zijn energie bot te vieren op trommels en bekkens. 

Grollo zorgde voor een aangename muziekavond waarop verleden en heden op een veel prettiger manier met elkaar omgingen dan menig politiek leider heden ten dage voor elkaar krijgt.

Gaaf concert. Volgende keer weer.

Grollo
Bastian Pen- zang (Tricklebolt)
Niek Cival – gitaar (The Grand East)
Daan Pen – bas (Tricklebolt)
Ymte Koekkoek – drums (Money and the Man)
Henk Hulzebosch – piano/hammond (Boogie Monster)

Fijn dat het weer kan, hoorde je veel om je heen. Nog fijner zal het zijn voor de artiesten, die twee jaar lang moesten improviseren met YouTube-filmpjes en Instagram-stories om het contact met het publiek maar niet te verliezen. Nu hoeft al dat gedoe eventjes niet meer, want optreden is weer mogelijk. Dan is het vooral fijn dat je dat als artiest kunt doen in een intieme setting. De zaal in de Verkadefabriek met de naam De Club leent zich daar heel goed voor. Onder de noemer van Blue Room Sessions trad daar dinsdag 8 maart 2022 Eric Devries op, een van de vele talentvolle liedjesschrijvers die om ‘door te breken’ niet de weg naar de populaire muziekprogramma’s op de televisie heeft weten te vinden. Of niet wilde vinden. Er zijn immers ook zat muzikanten die niet uit zijn op het applaus van het grote publiek, maar zich laven aan het contact met en de oprechte bijval van een kleine trouwe schare fans. Voor wie het kunnen aanraken van een mens waardevoller is dan de onberekenbare mening van een jurylid bij een televisieshow. De Club biedt die intieme setting, met die ogenschijnlijk uit de kringloopwinkel meegenomen banken en fauteuils die zonder wiskundige precisie zijn neergezet. Afijn, we kwamen voor de muziek, niet voor de meubels.

De muziek klonk geweldig goed. Natuurlijk komt dat ook door het werk van de geluidsman, maar goed geluid zonder goede muzikanten is als een Tesla die op diesel rijdt. Deze clubavond werd Devries bijgestaan door drie van zulke goede muzikanten, die net als Devries al enorm gewaardeerd zijn in kleine kring. Twee van hen leverden vorig jaar hun bijdrage aan Song & Dance Man, het laatste solo-album van Devries. Violiste Kim de Beer deed daarop niet mee. Zij speelde deze avond de vioolpartijen die Joost van Es op het album voor zijn rekening nam. Zij en multi-instrumentalist Janos Koolen, die ook dat laatste album produceerde,  ondersteunden Eric Devries met meanderende melodielijnen boven een bedje van basnoten, met passie neergelegd door Lucas Beukers. Met de akoestische gitaar van Eric Devries – op twee momenten verruild voor zijn Appalachian dulcimer – vormden deze muzikanten een geweldig combo dat de uithoeken van de Americana verkende. Daarbij lag het accent op bluegrass, een genre dat ik vijf decennia geleden heb leren kennen door de aanstekelijke muziek van de platen van The Dillards en het onvergetelijke album The Fantastic Expedition of Dillard & Clark. Daarna verslapte mijn aandacht voor de bluegrass en zakte het genre weg naar het souterrain van het huis der Americana. Maar deze avond bracht haar weer helemaal terug in de spotlights!

Dan zijn er natuurlijk de liedjes van Devries. Daarin zijn diverse aspecten van intermenselijkheid het onderwerp. Zijn songs zijn daardoor warm, soms ook droevig maar altijd oprecht. Tussen de eigen songs door was er plaats voor een enkele cover. Het toch al ontroerende Hello in There van John Prine werd in Devries’ uitvoering een eerbetoon aan de aan covid overleden Amerikaanse singer-songwriter. Dat Devries ook met zijn eigen songs diep kon ontroeren bleek in de afsluiter Sunday Eve in Amsterdam, starring Janos Koolen met zijn weemoedige klarinetklanken maar ook met zijn arrangement voor de prachtige vioolpartij van Kim de Beer. 

Met dit openingsoptreden van Blue Room Sessions werd meteen al een ijkpunt gezet voor de volgende optredens in dit theater. Het overtreffen is bijna onmogelijk, alleen het evenaren al zal een zware klus worden. Het werd een onvergetelijke muziekavond!

Vier oudere jongeren, immer op zoek naar nieuwe goede muziek, stelden begin januari hun persoonlijke lijstjes samen over het muziekjaar 2021. Bij elkaar gevoegd leverde het dé top20 van 2021 van, zoals wij tot voor enkele jaren zouden zeggen, Ingeplugd. 

De gezamenlijke lijst is weer heel mooi geworden. Wat opvalt zijn de namen van drie oudgedienden: Jackson Browne, Los Lobos en John Hiatt kwamen vorig jaar met sterke albums tevoorschijn. Lijstaanvoerder James McMurtry is overigens ook niet meer een van de jongsten. The Hello Darlins en Allison Russell zijn wat pieper en verrasten met respectievelijk een warme sound en een persoonlijk verhaal. Highway Butterfly, the Songs of Neil Casal, een trippelaar met prachtige bijdragen van diverse artiesten, bleek een alom gewaardeerd tribute-album te zijn geworden. 

Interessant is dat Go by Feel van The Hello Darlins het enige album in de top5 is dat niet door alle vier genoemd werd! Het Canadees gezelschap hoopt eind januari hun debuut te kunnen maken in Nederland in Het Zwijnshoofd te Bergen op Zoom.

1	The Horses and the Hounds – James McMurtry	63
2	Go By Feel- The Hello Darlins	53
3	Downhill from Everywhere – Jackson Browne	49
4	Outside Child – Allison Russell	45
	Native Sons – Los Lobos	45
6	Highway Butterfly: The Songs of Neil Casal – diverse artiesten	36
7	Topaz – Israel Nash	35
8	Rase the Roof – Robert Plant & Alison Krauss	31
9	Left Over Feelings – John Hiatt with The Jerry Douglas Band	28
10	What the Flood Leaves Behind – Amy Helm	27
	Roses – The Paper Kites	27
12	Zia – The Artisanals	24
13	In the Blossom of their Shade – Pokey LaFarge	24
14	Sad and Beautiful World – Jesse Malin	19
15	In these Silent Days – Brandi Carlile	17
	1960 – Martyn Joseph	17
17	Not Your Muse – Celeste	16
	I Was a Witness – Malford Milligan & The Southern Aces	16
	Alvarado – The Wild Feathers	16
20	Now and Then – Shaye Zadravec	15
	Exit Wounds – The Wallflowers	15
	I Love San Antone – Garrett T. Capps	15