
Het nieuwe album van Dean Owens is in Noord-Italië opgenomen. In de sound merk je daar eigenlijk niet veel van terug. Op Spirito na, een instrumentaaltje dat de sfeer van Ennio Morricone oproept. Maar Spirito is wel het beleg van een smaakvolle sandwich gevormd door twee odes aan het prachtige Schotse landschap.
Dean Owens is zo’n artiest bij wie ik uitkijk naar elk volgend album. Drie jaar geleden brak hij internationaal door met het album Sinner’s Shrine. In het Verenigd Koninkrijk werd de Schot al langer bejubeld. Hij is een vakman van de bovenste categorie. Nu is er dan Spirit Ridge.
Er is een overeenkomst en een verschil met Sinner’s Shrine. Dat album was een mooi samenwerkingsverband met Calexico en in de songs was de sfeer van de woestijn van Arizona en immigranten op weg naar een beter bestaan stijlvol verpakt. Spirit Ridge is opgenomen in Crinale in Italië, onder het toeziend oog van Antonio Gramentieri aka Don Antonio, bekend van onder andere zijn diensten voor Alejandro Escovedo. Dat is het geografische verschil. Maar beide albums worden verbonden door Calexico. Het was immers John Convertino die Dean Owens in contact bracht met Don Antonio waardoor deze unieke samenwerking mogelijk werd. John Convertino is ook aanwezig op een aantal nummers, zoals met marimba op The Buzzard and the Crow (luister naar die strijkers!). Maar een nog mooiere rol is weggelegd voor een ander Calexico-lid. Trompettist Martin Wenk blaast op twee songs wondermooi zijn partijen mee.
Spirit Ridge is weer een album vol sfeer. De liefde voor de natuur en het landschap, de verbondenheid met de streek van zijn voorouders in Noord-Italië maar vooral dat van zijn thuisomgeving in Schotland. Eden is Here en My Beloved Hills, met die prachtige trompet van Wenk, daarin hoor en voel je Schotland. Wenk doet er overigens nog een schepje bovenop in Light This World.
Hier en daar hoor je op de achtergrond de stem van Kirsten Adamson, dochter van Stuart Adamson van Big Country. Houd haar in de gaten! Want ook Calexico bood in het verleden zangeressen een podium en gaf ze daarmee een zetje in de rug.
Het is op Spirit Ridge dus vooral de leef- en familie-omgeving wat dat de klok slaat, met een enkel liefdeslied voor levenspartner Nicki. En net als je denkt wat een prachtige americana dit allemaal toch is, hoor je weer een soulnummer als Burn It All of een swingend tempo nummer als Wall Of Death. Spirit Ridge is een mooi album in een overwegend aangenaam traag tempo. Kijk ook eens naar die fraaie cover van Dave Huebner. Die geeft de inhoud perfect weer.