Categorie: Wielrennen

Geplaatst op

Maxim Van Gils, klimgeit in de woestijn

Elephant Rock

Dat Maxim Van Gils (22) de Saudi Tour 2022 wint is zo’n gegeven dat je makkelijk over het hoofd ziet. Want Olympische Spelen, want Omloop nog in winterslaap, want begin wielerseizoen. Bovendien: wat stelt die Saudi Tour nu voor en wie in hemelsnaam is Van Gils?

Om met het laatste te beginnen: Maxim Van Gils (Lotto Soudal) is een tweedejaars prof die op imponerende wijze zijn eerste profzege behaalde. Hij won de koninginnenrit van de Saudi Tour. Dat ging zo. Op de slotklim demarreerde Bagioli, de renner die deze etappekoers zou moeten winnen. Want Quick-Step Alpha Vinyl. Niemand kon volgen. Hoewel, Maxim Van Gils lukte het nog net. Of toch niet. Toch weer wel. Dus met twee op kop. Dat wordt dan eerlijk delen: Van Gils de etappe, Bagioli de leiderstrui. Dit volgens wielerwetten. Maar het ging anders. Van Gils was sterk, te sterk, veel te sterk voor Bagioli. Hij kwam solo over de finish op Harrat Uwayrid, ook wel de Arabische Angliru genoemd. Daarna was hij nog zo fris dat zijn bescheidenheid met gemak zijn vermoeidheid kon camoufleren. 

Nu die Saudi Tour. Prachtige televisiebeelden trouwens van de woestijn met rotsformaties en uitgewerkte vulkaan. Roodbruin zand, verre einders, mooi weer.  Die koers is een korte etappewedstrijd, categorie 2.1, net zo hoog of net zo laag als de Volta a la Comunitat Valenciana, die nu bezig is en morgen gewonnen wordt door Vlasov. Het zijn wedstrijden voor de eerste koersdagen, belangrijk voor de wielerploegen om de eerste overwinning binnen te halen. Want als die uitblijft, kruipt paniek in de benen. Wedstrijden die nu al duidelijk maken hoe sprinters er voor staan . Groenewegen top, Ewan top, Jakobsen top. Ook een eerste kans voor jonge renners om te kijken hoe zij er voor staan tussen de groten van het profpeloton. Enkelen staan er. Zoals Arnoud De Lie (19) op Mallorca. Tobias Johannessen (22) in de Ster van Bessèges. En Maxim van Gils dus in die woestijn.

Zit wel goed met Maxim Van Gils.

Geplaatst op

De Giro van 2021 versus die van 2020

Dat Egan Bernal (24) de Giro van 2021 won was volgens verwachting. De tegenstand zou moeten komen van Simon Yates (28) en Remco Evenepoel (21). Aan de laatste kleefden wel wat onzekerheden. Bernal, de Tourwinnaar van 2019, was dit jaar weer op topniveau na zijn slechte seizoen van 2020. Feest vieren en een rugblessure blokkeerden toen zijn prestaties.

Voor het begin van de Giro van 2021 wachtte een tweetal vragen op antwoord. De Giro van het jaar daarvoor,  verrassend gewonnen door Tao Geoghegan Hart, wierpen deze op. Hart werd toen gelegenheidskopman omdat Geraint Thomas al na de derde etappe uitviel. Hart won op regelmatige wijze de Giro, mede dankzij het beulswerk van tijdrijder Rohan Dennis in de beruchte twintigste etappe. Maar de Girowinst van 2020 zou op voorhand betwist moeten worden door Geraint Thomas, Remco Evenepoel en Wilco Kelderman. Evenepoel echter raakte eerder in dat korte coronawielerseizoen zwaar geblesseerd en kon daardoor zijn debuut niet maken in zijn eerste grote grote ronde. Voor hem in de plaats werd Almeida kopman. De jonge Portugees reed vervolgens verrassend 15 etappes in de roze trui. Kelderman, de onbetwiste kopman bij Team Sunweb, loste daarna Almeida af voor het roze. Toen gebeurde er in de twintigste etappe iets raars. Kelderman kreeg een inzinking en tot verbazing van velen werd hij niet gesteund door de ploeg. Zijn teamgenoot Jay Hindley, die ook kort stond in het klassement, mocht zijn eigen gang gaan en won de etappe. Hij kwam daardoor met  dezelfde tijd als Hart in de leiderstrui. Keldermans beperkte het verlies nog tot 1’35”. Dat was echter te veel om in de afsluitende  goed te maken. 

Nu komen de vragen. Is Hindley inderdaad zo sterk dat hij toen het vertrouwen van de ploegleiding verdiende? En de andere kwestie: wie wordt de kopman bij Deceuninck – Quick Step, nu Remco Evenepoel hersteld lijkt van zijn zware blessures maar nog geen wedstrijdkilometers heeft gereden?

Het antwoord op de eerste vraag is duidelijk. Hindley was nog maar een schim van de voorgaande editie en startte zelfs niet meer in de veertiende etappe. Het antwoord op de andere vraag ligt wat gecompliceerder. Al in het begin verloor Almeida kostbare minuten waardoor Evenepoel vanzelf de kopman werd. Maar ook Evenepoel verloor tijd, in de graveletappe (etappe 11), waarna duidelijk werd dat een podiumplaats in zijn eerste grote ronde niet meer haalbaar was. Hij startte niet meer in de achttiende etappe door een val in de etappe daarvoor. Almeida echter werd steeds sterker en vocht zijn weg terug naar een zesde plaats in het eindklassement. Hij was misschien wel de sterkste renner in de derde week en heeft zeer zeker zijn prestatie van het vorig jaar bevestigd.

De nummers 1 en 3 van het podium van 2020 namen niet deel. Hart en Kelderman kiezen beiden voor de Tour.

Geplaatst op

Jesús Manzano, reiniger van het Tourpodium

Je hoort wel eens een somber mens beweren dat je na afloop van de Ronde van Frankrijk nooit weet wie er heeft gewonnen. Ik heb dat eens gecheckt en geconcludeerd dat die bewering overdreven is. Het lijstje winnaars van wie de overwinning is afgepakt telt slechts drie namen: Armstrong, Landis en Contador. Riis hoort er eigenlijk ook bij, maar hij bezat een vooruitziende blik en was met bloeddoping een early adopter; zijn case verjaarde. Contador hoort er dan weer niet op als je zijn hilarisch verhaal over het eten van een besmette entrecote van een Baskische slager gelooft. Dan gaat het alleen nog maar om Armstrong en Landis. Van dat duo is Armstrong is met zijn zeven overwinningen op rij (1999-2005) de grootste maar ook vuigste kampioen. Die unieke serie is hem dan ook afgenomen. Dat kan hij gerust klokkenluider Jesús Manzano verwijten. 

Manzano was een wielrenner bij Kelme, een Spaanse wielerploeg die een ware dopingwerkplaats bleek te zijn. Manzano was ook degene die door doping mijn eigen klassement in een wielerspelletje verpestte. Dat gebeurde in de zevende etappe van de Tour van 2003. Ik zat mij te verkneukelen toen ik mijn troef Manzano in het begin van die etappe aan de voet van de beklimming van de Col de Portes er met Virenque vandoor zag gaan. Niemand anders had Manzano in zijn Tourploeg opgenomen. Maar ik had opgelet en opgemerkt dat hij op 19 juni van dat jaar solo de vierde etappe van de Ronde van Catalonië won. Ik wist dat dit een gouden tip was waarmee je spelletjes kunt winnen en noteerde zijn naam. Maar mijn genot duurde kort. Als bij toverslag zakte Manzano’s tempo in, hij begon op de klim te zwalken en viel tenslotte flauw in de berm. Het voor hem onbekende middel dat hij die morgen toegediend had gekregen, kende een verkeerde uitwerking. Het droogde hem uit. In kritieke toestand werd hij per helikopter vervoerd naar het ziekenhuis. 

Manzano raakte daarna in onmin met zijn ploeg over de gedwongen injecties met onbekende middelen, het was niet eens door epo verrijkt bloed en al helemaal niet zijn eigen. Toen hij later in het seizoen tijdens de Vuelta met een vrouw in bed werd betrapt, was dat voor Kelme een welkome aanleiding om hem te ontslaan. Manzano’s frustratie groeide als een courgette in een volkstuintje en ziek van het milieu klapte hij over de dopingpraktijken uit de school. Een enkele andere renner volgde aarzelend zijn voorbeeld en daarna nog meer. Het balletje begon te rollen. De verborgen epo-praktijken werden gestaag uit de doeken gedaan. 

De bekentenis van Manzano werd door de wielrenners niet in dank afgenomen, hij doorbrak immers de omerta. Een klokkenluider maakt zich nooit populair. Mijn frustratie over mijn geflopte tour was inmiddels veranderd in een milde mentale pijn die langzaamaan plaats maakte voor respect voor de klokkenluider Jesús Manzano.

Nooit meer werd een Tourwinnaar zijn zege ontnomen.

Geplaatst op

Carapaz wint de Giro d’Italia 2019

Foto (via NRC) van Alessandro Di Meo/AP of Luk Benies/AFP 

In de lente van 2019 won Richard Carapaz, een boerenzoon uit Ecuador, de Ronde van Italië. Deze Giro was een boeiende editie waarbij heel lang niet duidelijk was wie hem zou winnen. Totdat bleek dat Vicenzo Nibali toch niet in staat was om zijn achterstand in de bergen goed te maken. Al eerder had Primoz Roglic iets te veel tijd verloren om in de afsluitende tijdrit de Giro als winnaar op zijn palmares te kunnen schrijven. Tom Dumoulin was in de eerste week al uitgevallen, als slachtoffer van een valpartij, veroorzaakt door een ander.

Richard Carapaz (26) is een wielrenner uit Ecuador. Ecuador is een buurland van het fietsgekke Colombia, van waaruit de wielrenners als moderne arbeidsmigranten de Europese wielerploegen aanvullen. Nou ja, meer dan aanvullen. Want de laatste jaren zijn de Colombianen nadrukkelijk aanwezig in het profpeloton. In 2013 won Carapaz op indrukwekkende wijze het Panamerikaanse kampioenschap voor renners onder 23 jaar. Alleen Isaac Bolivar kon een beetje in zijn schaduw blijven met een tweede plek op een kleine twee minuten. De overige renners eindigden op lichtjaren afstand. Twee jaar later won Carapaz de Ronde van Colombia voor beloften, een etappekoers die zelden door een niet-Colombiaan wordt gewonnen. Deze aansprekende overwinning werd opgemerkt door Oscar Sevilla, een beresterke klimmer die enkele keren de Vuelta bijna won. Sevilla tipte het management van Movistar en zo kreeg Carapaz een contract in Spanje aangeboden.

Jje kunt niet zeggen dat Carapaz een kleine Girowinnaar is. Hij won immers twee etappes in deze Giro, dat maakt totaal drie met zijn overwinning van vorig jaar. In die Giro van 2018 eindigde hij al als vierde, slechts 47 seconden verwijderd van het podium. Eerder dit jaar won hij, net als vorig jaar, de Ronde van Asturias. Verder valt er niets af te dingen op deze overwinning van Carapaz. Maar het hielp hem ook wel dat Vincenzo Nibali meermaals aan het steggelen was met Roglic, waardoor Nibali eigenlijk de Giro verloor..

Nibali eindigde deze Giro op de tweede plaats. Beide keren dat Carapaz er in de bergen vandoor ging, keek Nibali naar Roglic, die er beter voor stond in het klassement. Roglic op zijn beurt keek naar Nibali, zijn grootste concurrent. De kastanjes uit het vuur halen deed geen van beiden. Ze gedroegen zich eerder als spreeuwen die wel kersen willen eten, maar geen bomen planten. Daardoor kon Carapaz zijn voorsprong gestaag uitbouwen.

Carapaz won zo met 65 seconden voorsprong de Ronde van Italië.