Fijn dat het weer kan, hoorde je veel om je heen. Nog fijner zal het zijn voor de artiesten, die twee jaar lang moesten improviseren met YouTube-filmpjes en Instagram-stories om het contact met het publiek maar niet te verliezen. Nu hoeft al dat gedoe eventjes niet meer, want optreden is weer mogelijk. Dan is het vooral fijn dat je dat als artiest kunt doen in een intieme setting. De zaal in de Verkadefabriek met de naam De Club leent zich daar heel goed voor. Onder de noemer van Blue Room Sessions trad daar dinsdag 8 maart 2022 Eric Devries op, een van de vele talentvolle liedjesschrijvers die om ‘door te breken’ niet de weg naar de populaire muziekprogramma’s op de televisie heeft weten te vinden. Of niet wilde vinden. Er zijn immers ook zat muzikanten die niet uit zijn op het applaus van het grote publiek, maar zich laven aan het contact met en de oprechte bijval van een kleine trouwe schare fans. Voor wie het kunnen aanraken van een mens waardevoller is dan de onberekenbare mening van een jurylid bij een televisieshow. De Club biedt die intieme setting, met die ogenschijnlijk uit de kringloopwinkel meegenomen banken en fauteuils die zonder wiskundige precisie zijn neergezet. Afijn, we kwamen voor de muziek, niet voor de meubels.
De muziek klonk geweldig goed. Natuurlijk komt dat ook door het werk van de geluidsman, maar goed geluid zonder goede muzikanten is als een Tesla die op diesel rijdt. Deze clubavond werd Devries bijgestaan door drie van zulke goede muzikanten, die net als Devries al enorm gewaardeerd zijn in kleine kring. Twee van hen leverden vorig jaar hun bijdrage aan Song & Dance Man, het laatste solo-album van Devries. Violiste Kim de Beer deed daarop niet mee. Zij speelde deze avond de vioolpartijen die Joost van Es op het album voor zijn rekening nam. Zij en multi-instrumentalist Janos Koolen, die ook dat laatste album produceerde, ondersteunden Eric Devries met meanderende melodielijnen boven een bedje van basnoten, met passie neergelegd door Lucas Beukers. Met de akoestische gitaar van Eric Devries – op twee momenten verruild voor zijn Appalachian dulcimer – vormden deze muzikanten een geweldig combo dat de uithoeken van de Americana verkende. Daarbij lag het accent op bluegrass, een genre dat ik vijf decennia geleden heb leren kennen door de aanstekelijke muziek van de platen van The Dillards en het onvergetelijke album The Fantastic Expedition of Dillard & Clark. Daarna verslapte mijn aandacht voor de bluegrass en zakte het genre weg naar het souterrain van het huis der Americana. Maar deze avond bracht haar weer helemaal terug in de spotlights!
Dan zijn er natuurlijk de liedjes van Devries. Daarin zijn diverse aspecten van intermenselijkheid het onderwerp. Zijn songs zijn daardoor warm, soms ook droevig maar altijd oprecht. Tussen de eigen songs door was er plaats voor een enkele cover. Het toch al ontroerende Hello in There van John Prine werd in Devries’ uitvoering een eerbetoon aan de aan covid overleden Amerikaanse singer-songwriter. Dat Devries ook met zijn eigen songs diep kon ontroeren bleek in de afsluiter Sunday Eve in Amsterdam, starring Janos Koolen met zijn weemoedige klarinetklanken maar ook met zijn arrangement voor de prachtige vioolpartij van Kim de Beer.
Met dit openingsoptreden van Blue Room Sessions werd meteen al een ijkpunt gezet voor de volgende optredens in dit theater. Het overtreffen is bijna onmogelijk, alleen het evenaren al zal een zware klus worden. Het werd een onvergetelijke muziekavond!