Het is een komen en gaan in het leven
Bron: Irma Kok (www.digi-irma.nl)
Vanochtend landde er een Vlaamse gaai in onze tuin. Een minuut, misschien waren het er wel twee, bleef hij roerloos zitten op een van de vele nog kale takken in de appelboom. Alleen zijn kopje bewoog, van links naar rechts en weer terug. Toen had hij er genoeg van en vloog weer verder.
Heel zelden zie ik een Vlaamse gaai in onze stadstuin. Het winterkoninkje laat zich vaker zien, net als het roodborstje. Zouden het elke winter telkens dezelfde vogels zijn? Ik weet het niet, zo ver gaat mijn kennis niet van vogels. Maar wel verder dan vroeger, toen voor mij een vogel een vogel was en een boom boom heette. Wat kun je anders verwachten van een stadskind?
Ik moest denken aan een treinreis naar een hoorcollege in Leiden. Mijn studievriend zat zoals gewoonlijk al in de trein toen ik instapte, hij kwam uit Rotterdam en woonde er op een boerderij aan de rand van de stad. Hij was geen boer of een boerenzoon, maar leefde er met zijn vriendin in - ik denk nu - een verbouwde schuur, een klein intiem optrekje. Naast studeren deed hij ook dingetjes op het land, hij was een buitenmens.
We waren in de buurt van Voorschoten toen hij heel enthousiast mijn aandacht vroeg en naar buiten wees. In een rietkraag had hij een reiger gespot.
Een reiger...
Ik wist niet wat een reiger was en verbaasde mij in grote mate over zijn geestdrift. Een reiger was een vogel, dat wist ik nog wel van puzzels. Maar het boeide mij niet. Ik las in die tijd Maarten Biesheuvel en luisterde naar Jackson Browne en had geen tijd voor de ins en outs van de natuur. Wel zag ik nog net dat het Zuiderpark en Overvoorde mooie groene parken waren, daar kon ik ook wel van genieten. Maar een reiger herkennen?
Hij verbaasde zich dan weer over mijn onverschilligheid. Hij was het ondernemende type, fietste door Europa en praatte met iedereen. Hij leefde veel intenser dan ik, had de vreemdste baantjes om in het dagelijks onderhoud te voorzien en had een goed oog voor de goede zaken des levens en kwaliteit.
Afgelopen weken toen mijn weg een paar keer langs Charlois leidde dook deze studievriend op uit de kelders van mijn geheugen. Het boerderijtje waar ik een enkele keer kwam zag ik als een vale ansichtkaart in mijn hoofd. Ik herinnerde mij dat hij een keer op een regenachtige dag de modder van mijn cowboylaarzen afspoot. Het water zoog zich niet in het leer, maar vormde mooie druppels op de buitenkant van het schoeisel dat ik altijd goed vet hield. Hij merkte dat op en sprak er zijn waardering over uit. Zo’n iemand dus.
Je verliest elkaar uit het oog. Soms vraag je je wel eens af hoe het enkelen is vergaan, hoe ze zich verder hebben ontwikkeld. Je weet het niet van iedereen, je kan in je leven niet iedereen bij je houden. Nieuwe mensen komen in jouw leven, anderen gaan weer weg.
Die Vlaamse gaai, dat zal toch ook telkens weer een ander zijn?
[31 maart 2013]