Voer voor psychologen
Op mijn agenda stond op 11 april 2015 het zogenaamde open Nederlands Kampioenschap wielerquiz. Het stond er duidelijk, maar ook dreigend en raadselachtig, want ik had er geen voorstelling van wat ons eigenlijk te wachten stond. Ik maakte deel uit van een groep van vier doorgaans serieuze Nederlanders die alle vier via Twitter wel eens een berichtje plaatsten over wielrennen. Maar we kenden elkaar wel veel langer dan Twitter bestaat.
Ons team bleek waarempel een goede mix te zijn voor een kampioenschap als het NK Wielerquiz. Het enige wat eraan schortte was dat we nog niet eerder hadden samengespeeld, in dit verband althans. Maar we hadden als kwartet wel verschillende specialisten in huis, zoals bijvoorbeeld onze specialist zwart-wit voor de vragen die terug grijpen naar de periode van voor de kleuren-tv. Onze teamcaptain was een col-kenner. Hij had niet alleen alle cols zelf op sportieve wijze veroverd, maar daarbij ook nog alle corresponderende monumenten persoonlijk een keer betast. Deze ervaringen kwamen goed van pas. Dan beschikten we nog over een Lombok-specialist tevens cultuurkenner, die zelfs vragen wist te beantwoorden over wielerfilms die nog uit moesten komen. En ik dus, de persoon die meer vergeet dan hij weet en daarom maar geoefend heeft op die ene dopingvraag. Want als die vraag zou komen dan zou het antwoord zero zero zero zero zero zero zero zero zero zero zero cinco gram clenbuterol zonder te struikelen en met Spaans accent van mijn tong rollen.
Onze voorbereiding bestond uit moed indrinken bij Kopi Susu en een heerlijke maaltijd bij Surinaams eethuis Aarti in de kruidige Kanaalstraat van Lombok, de mooiste wijk van Utrecht en misschien wel van Nederland, volgens onze Lombok-specialist althans, die inmiddels naam heeft gemaakt als chroniqueur van die wijk met de straatnamen die mij doen herinneren aan de geboortegrond van mijn ouders.
We waren onmiskenbaar in Utrecht, de plaats van de wedstrijd. De locatie was een hoge zaal in het schitterende nieuwe TivoliVredenburg, waar op een podium een bandje stond te spelen dat met allerlei snaarinstrumenten de link probeerde te leggen tussen wielrennen en bluegrass muziek. Op datzelfde podium leidde Nynke de Jong, die we allemaal kennen van het geschreven woord en DWDD, en ene Maarten Boers, die we na deze avond kennen als de man met de good looks die tijdens het NK Wielerquiz naast Nynke de Jong op het podium stond.
Leuke avond met 44 teams die tezamen een gezelschap vormden dat stof genoeg biedt voor psychologisch onderzoek. Een mengeling van knotsgekke mensen, voornamelijk mannen, die slechts een ding gemeen hadden: liefde voor de wielersport. Dat geldt ook voor de organisatie die in handen lag van Hetiskoers, eveneens een knotsgek gezelschap met liefde voor de wielersport. Leest dat blog!
Het was de derde keer alweer dat het kampioenschap werd gevierd, de eerste twee heeft ons team Dossart 112 op raadselachtige wijze gemist. Dat mag niet weer gebeuren. We werden 23e, dus kampioen van het rechterrijtje. Een fraaie prestatie, want het was ons debuut en we wisten nog niet uit welke richting de wind kwam en of we dus op de kant moesten koersen. En ja, we hebben bier gedronken, want het was ons avondje uit. De rest van het jaar lopen we gewoon weer in het gareel.
[12 april 2015]