www.fabianwegmann.de
Normaal gesproken wint de sterkste. Normaal gesproken was dat die veertiende oktober van 2006 Fabian Wegmann in de Ronde van Lombardije.
Wegmann was pas vier jaar prof, maar pikte al regelmatig een overwinning mee: etappes in de Ronde van Polen en de Dauphiné Libéré, de bergtrui in de Giro. Voor de flauwe kul fietste hij zeker niet.
Die zaterdag in oktober had hij weer overwinningsbenen. Hij voelde dat het zijn dag zou worden. Als je wilt winnen moet je vaak lang wachten, wist hij. Laat de anderen maar de koers openen, na zo’n 200 kilometer blijven de sterksten vanzelf over.
De finale van de Ronde van Lombardije was spannend. Een groepje van vijf sterke renners geraakte weg. Bettini, de gloednieuwe wereldkampioen, was erbij. Maar in het peloton zat een achttal renners, waaronder Wegmann, die zich nog niet gewonnen gaven. Vijftien kilometers lang vochten ze om bij het eerste groepje te komen. Het lukte.
Op de voorlaatste klim demarreerde Bettini, hij wilde alleen aankomen, hij wilde winnen. Weer gaf Wegmann niet op. In de afdaling haalde hij de wereldkampioen bij en samen vochten ze voor het behoud van een kleine voorsprong.
En toen gebeurde het, op de laatste helling. Bettini leek die dag over bovenaardse krachten te beschikken en ging er opnieuw vandoor met een ongelooflijke krachtsinspanning.
Wegmann had alleen maar aardse oerkrachten in zijn lijf. Wat een sterke beer was hij die zaterdag. Hij ging weer in de achtervolging, draaide de pedalen rond, voelde de pijn in zijn benen, fietste door de pijngrens heen om maar bij die onwaarachtige Bettini te geraken.
Het lukte niet, hij kwam er niet bij, de verzuring werd een nieuwe tegenstander. De pijn werd heviger, de mond ging open, zijn kracht veranderde langzaam in een gevoel van onmacht. Toen kwamen de tranen. Hij wist dat hij normaal gesproken deze Ronde van Lombardije zou moeten winnen, maar hij ging hem verliezen van Bettini. Wat kon hij toen anders doen dan alles blijven geven en huilen, huilen om de pijn en misschien ook huilen om Bettini.
Want Wegmann wist dat hijzelf de sterkste was die dag, normaal gesproken. Maar hij wist ook dat Bettini met een andere strijd bezig was, dat Bettini deze ronde moest winnen als eerbetoon. Een eerbetoon aan zijn broer die vlak na het gewonnen wereldkampioenschap verongelukte in de voorbereidingen voor een groot overwinningsfeest. Dat gaf Bettini hemelse krachten. Daarom ging Bettini huilend over de finish.
Wegmann wist dat dit ging gebeuren. Wegmann huilde ook. Van pijn, van verdriet, om verlies.
Op de finish werd Fabian Wegmann nog geklopt door Samuel Sanchez. Het deed er niet meer toe. Fabian was de sterkste die dag, volgens aardse normen.