Zal ik mij uitkleden?' vroeg ik haar.
'Ja natuurlijk,' zei ze. 'Sorry. Ik was het vergeten te vragen.'
Met nog maar een klein beetje schroom kleed ik mij uit. Het is immers niet de eerste keer dat we hebben afgesproken.
Daar sta ik dan tegenover haar, een jonge vrouw, in mijn onderbroek. Mijn sokken heb ik maar aangehouden. Blote voeten doen er niet toe bij wat wij samen doen.
Zij komt op mij af en legt haar hadden boven mijn billen. Voorzichtig begint ze te voelen.
'Het voelt helemaal niet stijf aan.'
Dat zijn precies de woorden die ik graag hoor, want daar ging het mij om.
Omdat mijn bekken rechts vast zat, kreeg ik een probleem. Zo ben ik bij haar terecht gekomen.
Ik mag de behandeltafel op. Liggend op mijn buik pakt ze mijn rechterbeen en draait ermee als of het speelgoed is. Daarna wordt het linkerbeen op alle mogelijke manieren gescharnierd.
Dan mag ik op mijn knieën en handen staan. Ze haalt de grote, verrijdbare spiegel erbij. Net als met mijn benen draait ze de spiegel in de juiste positie.
'Kun je jezelf goed zien zo?'
In de spiegel zie ik mij in een weinig charmante houding, een dier op vier poten. Dit zijn van die momenten waarop ik mij afvraag of ik niet in de maling wordt genomen. Is er misschien ergens een camera verstopt? Zou ze 's avonds stiekem thuis naar de opnames van elke werkdag kijken, naar al die mensen die haar opdrachten gedwee uitvoeren?
'Probeer nu maar eens je bekken te kantelen.'
Met mijn achterste draai ik wat, ik weet niet goed hoe. Stuurloos voel ik mij, maar met haar aanwijzingen bereik ik de juiste stand.
In de spiegel zie ik mijn buik zwabberen boven de onderbroek. Het doet me denken aan een dier. Welk dier had ook al weer een hangbuik in de naam? Zwijn?
Maar ook sta ik hoog op mijn voorpoten, net een panter in afwachting van een prooi. Het beeld van een stoere panter bevalt mij meer. Ik probeer dat vast te houden.
'Zie je dat je rug is ingezakt?'
Weg panter. Ze heeft gelijk. Mijn ruggengraat is krom, een bewijs van een verkeerde houding. Maar laten we wel wezen, welke senior heeft er geen kromme rug? Of hangbuik?
Nu mag ik voor de grote spiegel gaan staan die de korte muur vol in beslag neemt. Die spiegel zette mij bij mijn eerste bezoek op het verkeerde been. Toen ik binnenkwam wilde ik ook de andere dame in de kamer een hand geven. Het bleek de zelfde te zijn.
Ik moet met mijn zijkant voor de spiegel staan.
'Je moet je knieën wel uit de slotstand halen, hoor.'
Verbaasd haal ik de spanning uit mijn knieholtes.
'Stond ik dan verkeerd?' vraag ik, terwijl mijn knieën bijna gaan knikken. Ik voel de spieren in mijn bovenbenen gebruikt worden.
Ja dus. Mijn leven lang sta ik met mijn knieën in de slotstand. Nooit last van gehad. Maar ik sta nu wel hier, bij de oefentherapeut voor een spiegel.
Dan moet ik mijn bekken kantelen. Nu blijkt duidelijk mijn voorovergebogen houding.
'Probeer je bovenrug eens recht te krijgen. Ontspan je armen maar, hou ze lekker los.'
Ik trek mijn bovenkant er bij. Na een paar pogingen zegt ze dat het goed is. In de spiegel zie ik inderdaad een rechte rug.
'Dit moet je proberen vast te houden.'
Dit is dus de goede houding. De ideale positie voor een mensenlichaam. Zo heeft de Schepper het bedoeld. Ik sta verschrikkelijk ongemakkelijk en het voelt onnatuurlijk. Dit houd ik nooit lang vol. Mijn knieën knikken, mijn bovenbenen lijken te verzuren, mijn bekken staat weliswaar recht maar voor mijn gevoel scheef en alles daarboven is krampachtig verticaal. Met de armen los voel ik mij een orang utan.
'Hoe voelt het aan?' vraagt ze dan nog.
In een half uur tijds heb ik een hele dierentuin nagespeeld. Ik heb te horen gekregen dat ik verkeerd zit, verkeerd sta en mijn knieën op slot houd.
'Als een orang utan.'
De verontwaardiging in mijn stem heeft ze opgemerkt.
'Dat vind ik nou ook,' zegt ze lachend. 'Oefen toch maar op deze houding. De volgende keer gaan we naar je zithouding kijken.'
Zitten kan ik dus ook al niet. Het is dat ik weet waarom ik hier ben, anders zou mijn zelfvertrouwen bezwijken onder al deze terloops gemaakte opmerkingen.
'Kleed je maar weer lekker aan.'
Ze zit alweer achter haar bureau, met haar blik op het beeldscherm, speurend naar een opening in een overbelaste agenda.
Volgende week zien we elkaar weer.
[28 augustus 2010]