Huisdieren, elk gezin met jonge kinderen krijgt er een keer mee te maken. Op zijn minst het gevraag erom. Ga dan maar een kinderhart breken door het te weigeren.
Soms wordt het weigeren makkelijk gemaakt, als er bijvoorbeeld sprake is van allergie.
Bij ons in huis kwamen op een moment een konijn en een cavia wonen. Snuitje en Zorro leefden samen in een grote kooi in de woonkamer. Ze hadden het goed met mekaar. De kleine Zorro voelde zich beschermd door de grote Snuitje; ze boden elkaar gezelschap.
Het samenzijn werd een beetje heikel toen Snuitje begon te puberen, maar het ging weer helemaal goed toen zijn ballen eraf waren gehaald.
In de zomer van 2006 ging Snuitje onverwacht dood. Het was op een dag die zich goed leende om te sterven. Noodweer was het, het bliksemde, het donderde en de regen zorgde voor een onophoudelijk zondvloed in de straten.
De dierenarts werd onbereikbaar, onder de viaducten lagen ondoorwaadbare plassen.
Snuitje blies zijn laatste adem uit op de schoot van zijn baasje op de achterbank van de auto.
Het leed in huis was nauwelijks te dragen. Snuitje was immers het eerste sterfgeval in de familie, de kinderen hadden nog geen ervaring met leven dat plotseling ophoudt.
De tranen vloeiden rijkelijk, een enkeling trok zich stilletjes terug op de kamer. Maar alles went.
Met regelmaat denken we nog aan Snuitje in de konijnenhemel. Hoe hij daar huppelt over het altijd groene gras, zich op zijn zij laat vallen om een tukje te doen, zich vol vreet aan paardenbloemen.
Ook ik denk aan Snuitje, want ik voelde dat ik in de korte tijd dat hij bij ons was een beetje een band met hem had opgebouwd. Voordat ik als laatste van het gezin ging slapen liep ik nog even langs de kooi om wat te zeggen en ze wat eten toe te stoppen.
Okee, hij heeft mij een keer gebeten. Maar dat was in het begin en toen snapte hij de huisregels nog niet.
Onlangs was ik de gordijnen van de woonkamer aan het strijken. Een klusje dat eens in de zoveel jaar geschiedt. Behoedzaam trok ik de gordijnen stukje voor stukje over de strijkplank. Ze waren nog enigszins nat en het strijkijzer liet als een oude locomotief telkens een spoor van damp achter zich. Dan zette ik het ijzer weer neer en schoof de stof een stukje op.
Plotseling ontdekte ik een gaatje in het gordijn, aan de onderkant. Met verbazing keek ik ernaar. Hoe kan dat nou, dacht ik. Zou het tijdens de verhuizing zijn gebeurd, vroeg ik mij af. Met het volgende stukje te strijken gordijn ontdekte ik nog meer gaatjes. Gaatjes aan de onderkant, allemaal op dezelfde hoogte.
Toen wist ik het weer. Het waren knaaggaatjes, de gevolgen van een dagelijkse uitlaatbeurt. 's Ochtends mocht Snuitje even 'los'. Hij rende dan rondjes om de tafel. Vaak ging hij uitrusten op de mat voor de schuifpui. Hij keek dan naar buiten, naar een buiten dat hij nooit had gekend.
Hij zat daar in een hoekje voor het raam vlak bij een gordijn.
Met dat gordijn ging hij wel eens ravotten. Dat mocht natuurlijk niet, maar leg dat maar eens uit aan een konijn.
Zo kwam Snuitje weer in mijn gedachten. Hij was erin geslaagd een stukje in huis terug te winnen. Alleen maar doordat ik de gordijnen streek.
[17 januari 2008]