Je schrijft om gelezen te worden. In het begin hoop je nog op eeuwige roem. Maar de Nobelprijs gaat elk jaar weer naar een ander. Als je dan je ambitie bijstelt, zijn de AKO en de Libris literatuurprijzen mooie alternatieven; je moet je ergens op richten. Maar misschien is de debutantenprijs toch toepasselijker.
Dromen is niet verboden. Eenmaal uit de droom weet je dat alleen al het schrijven van je eerste roman een onmogelijke opgave is. De beste te worden van een schrijfcursus was al een te zware klus.
Realiteitszin en relativeerkunst plaatsen je dan met beide benen op de grond. De eeuwige roem was al geruime tijd weggeredeneerd. Daarvoor in de plaats gekomen is de 'opdracht' om te schrijven waarover nog niet geschreven is. Je weet dat je publiek dan heel erg klein is.
Heeft er bijvoorbeeld ooit iemand geschreven over een verzamel-lp met de titel ‘Elektrifying’? Ik dacht het niet. Als je daaraan begint, kun je je afvragen voor wie je schrijft. Deze plaat was in de periode dat hij uitkwam eigenlijk al onbekend. Nu heeft hij de status van vergeten curiositeit.
Misschien dat er nu nog één persoon in Nederland geïnteresserd is in deze lp en informatie erover probeert te vinden. Al googlend zou hij op Tekstenstek uit kunnen komen, het stukje lezen en er misschien van gedachten over wisselen.
Dit is onlangs gebeurd.
Ik heb publiek!
[26 maart 2008]