Onlangs kwam ik mijn neef Jos tegen. Jos heeft sinds een week weer een baan. Zijn vorige carrière sloot hij veertien jaar geleden af. Een uit de hand gelopen sabbatical, zou je kunnen zeggen. Hij ontdekte in die veertien jaar dat stoppen met werken makkelijker was dan iets nieuws beginnen. Maar uiteindelijk is het er toch van gekomen: een nette baan bij een keurige werkgever.
Ik was benieuwd naar zijn eerste ervaringen. Het is niet niks om vier dagen in de week te forenzen als je gewend bent vanuit huis de fiets te pakken om een boodschap te doen. Dagelijks is Jos nu een kleine twee uur bezig met heen en weer reizen tussen bed en bureau. Daarom vroeg ik hem of hij thuis kon merken dat hij nu tientallen uren per week tekort kwam.
Berustend keek Jos mij aan. Hij zei dat hij zonder een kantoorbaan toch al tijd tekort kwam. Daarin was niet veel veranderd. Maar een belangrijk verschil was dat hij nu vier keer in de week in de trein de tijd had om zich bezig te houden met zaken waaraan hij thuis nauwelijks toekwam.
Twee uur per dag reizen betekende voor hem vooral klusjes niet kunnen doen: niet kunnen stofzuigen, niet wassen, niet strijken, niet schoonmaken. Door deze bijzondere vorm van werkloosheid kwam hij in de situatie dat hij dingen kon doen die hij graag wilde: lezen en naar muziek luisteren. Hij had dus tijd gewonnen!
Hij zei ook dat hij ontdekt had dat het leven uit patronen bestaat. Een voor de hand liggend voorbeeld is het terugkeren van de seizoenen. Voor zijn eigen overzichtelijkheid had hij het aantal teruggebracht tot twee: een winterseizoen en een zomerseizoen, een binnenperiode en een buitenperiode, donker en licht. Elk seizoen kent zijn eigen bezigheden.
Zo heeft hij ook zijn werkdagen overzichtelijk gemaakt. Elke werkdag bestaat uit een heenreis en een terugreis, elk met zijn eigen tijdsinvulling. ’s Ochtends is zijn geest wakker en benut hij de verworven tijd met lezen. ’s Middags zorgt hij ervoor dat de muziek uit zijn walkman zijn hoofd schoonspoelt.
Jos vertelde tevreden dat hij het laatste nummer van DE MUUR gedurende de treinreizen van zijn eerste werkweek had uitgelezen. Een nummer met prachtige verhalen over Kai Reus en Bauke Mollema. Opgetekend door mensen die kunnen schrijven, over wielrenners die topsport beoefenen. Toevallig ook twee wielrenners die beiden in meer of mindere mate een tijd serieus zijn uitgeschakeld. Twee jonge wielrenners aan het begin van een veelbelovende profcarrière. Twee jongens die als het ware er aan zitten te komen.
Hij keek mij veelbetekenend aan. Toen kreeg ik het door. Ook Jos komt er aan. Elke werkdag weer.