Ry Cooder in theater Carré
...met weer een nieuw talent?
Als Eric Clapton God is, welke plaats in het universum moet Ry Cooder dan innemen? Drie opeenvolgende avonden stond Ry Cooder op het podium van Carré, samen met muziekmaatje Nick Lowe (bas), zoon Joachim Cooder (drums) en Juliette Commagère. Het werd een mooie zomeravond met prachtige muziek en verrassend goede zangpartijen. De kans is groot dat Juliette Commagère na deze Europese tournee - met als raadselachtig motto They Drive by Night - een muzikale doorbraak gaat beleven.
Ry Cooder is behalve gitarist en componist van wereldklasse ook een geroutineerd speurder in het muziekarchief van de Verenigde Staten. Hij beschikt over een fijne neus voor oude liedjes die vaak de crisisjaren als thema hebben of een grappige schets van het dagelijks leven geven. In een modern jasje gegoten blijken deze liedjes het onder zijn handen verrassend goed te doen. Ook de Latijns-Amerikaanse afdeling kent voor Cooder geen geheimen. De opleving van Cubaanse muziek in de negentiger jaren is daar een voorbeeld van. Chan Chan van de Buena Vista Social club heeft zelfs het radioprogramma Langs de Lijn gehaald.
Een andere gave van Cooder is dat hij zich weet te omringen met uitstekende muzikanten die soms nog onbekend zijn voor het grote publiek. John Hiatt bijvoorbeeld heeft pas carrière kunnen maken nadat hij in de tachtiger jaren met Ry Cooder meetoerde. Hiatt speelde als gitarist in de band en mocht daarnaast nog enkele liedjes solo zingen. Een mooiere etalage had hij zich niet kunnen wensen.
Na het optreden in Carré kan men zich afvragen of iets soortgelijks gaat gebeuren met Juliette Commagère. Zij mocht met haar band het voorprogramma verzorgen. Met haar heldere stem en krachtig volume gaf zij meteen een visitekaartje af. Haar pas verschenen Queens Die Proudly zou wel eens een verrassing van 2009 kunnen zijn.
Helaas kon de ingeroosterde Flaco Jimenez niet meekomen. Hij kreeg in verband met een hernia geen toestemming van de dokter om door Europa te toeren. Ongetwijfeld zou het met Flaco een andere avond zijn geweest, nu moest het programma worden omgegooid.
De aangepaste setlist gaf een doorsnede van het werk van Ry Cooder met de nadruk op de eerste albums. Het blijven stuk voor stuk ijzersterke liedjes die met elk optreden telkens in een ander versie zijn te horen. Zijn gitaarspel blijft op constant hoog niveau, zijn stem lijkt er met de jaren beter op te worden.
Ook Nick Lowe zong alsof hij een plaats in de hemel wilde afdwingen. Hij pikte enkele van zijn eigen liedjes uit, waaronder Half a boy, half a man en het zwaarmoedige (What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love, and Understanding.
Tijdens het concert kwamen Juliette Commagère en haar zingende toetseniste de vocalen ondersteunen op een wijze die aan de Andrew Sisters deed denken. Met soms aarzelende danspasjes en veel shoo-wap-shoo-wap kleurden zij de zangpartijen van Ry Cooder en Nick Lowe.
Het werd veertien jaar na Cooders laatste optreden in Nederland een genoeglijke avond in Amsterdam. Met muziek en zang dat van een hoog niveau was, net als de prijs van de toegangskaartjes overigens. Hoe lang zal het deze keer duren eer we Ry Cooder weer op Nederlandse bodem mogen ontvangen? Of kunnen we al eerder gaan genieten van een concert van Juliette Commagère?
[19 juni 2009]