Ik ben weer eens verliefd. Op een vrouwenstem. Luister naar ‘Warwick Avenue’ en je begrijpt het meteen. Het is een popliedje met een - op het eerste gezicht - eenvoudige structuur. Duffy zingt haar dreigende boodschap op rustige wijze, met af en toe een lange uithaal. Je hebt nog geen idee van wat je te wachten staat. Dan komt de brug, dat deel van een liedje dat net even anders klinkt dan de rest. Tijdens de laatste regel ervan raak ik verkocht. De ramen en deuren van haar huis gaan open en haar stem openbaart zich in volle glorie.
Duffy is niet onopgemerkt gebleven. De pers schrijft over de nieuwe zus of de nieuwe zo. Het zal allemaal wel. Tegenwoordig wordt elke nieuwe zangeres vergeleken met het ijkpunt van de Britse popmuziek, de zingende levensworstelaar Amy Winehouse. Dusty Springfield, die naam zie je ook nog wel opduiken.
Gek genoeg las ik, als je toch moet vergelijken, nergens de naam Sandie Shaw, het Brits zangeresje op blote voeten uit de zestiger jaren. Zij was in die tijd een van mijn favorieten, naast eh… Dusty Springfield. Ook Carmel schijnt niemand nog te kennen. ‘Mercy’is een lied dat heel goed past in het repertoire van Carmel.
Het album ‘Rockferry’ van Duffy ademt - waarschijnlijk onbedoeld - de sfeer van de zestiger jaren. Op het hoesje prijkt een zwart-wit foto van Duffy, het album bevat niet meer dan tien liedjes en de speelduur is 37 minuten. Dat vind ik praktische aantallen.
Is ‘Rockferry’ een meesterwerk? Nou, ik dacht het niet. Dat hoeft ook helemaal niet. De eerste lp van de Beatles was immers ook geen meesterwerk. Maar je kon al wel horen dat de groep ‘groeipotentie’ had.
‘Rockferry’ is gewoon een mooie plaat, met - soms hartverscheurende - liedjes over de liefde.
Bovenstaande koppeling leidt je naar de site van Duffy. Daarop begint meteen een filmpje te spelen, de clip van 'Warwick Avenue'. Het is een bizar filmpje, geschoten op de achterbank van een taxi. Onzichtbaar is een zak vol uien. Of zit haar contactlens niet goed?
[8 juni 2008]