Maar dé hit van Stevie Nicks
Het leven kan op zijn tijd onverwacht wreed zijn. Toen Fleetwood Mac dit jaar voor de allerlaatste keer op wereldtoernee ging, was Stevie Nicks degene die door de critici werd verguisd. Die stem he? Kattengejank zei de een, niet in harmonie klaagde de ander. Een waardiger afscheid van alle fans was denkbaar. Zelf heb ik een concert uit deze afscheidsreeks niet gezien. Misschien moet ik zeggen: gelukkig maar, misschien ook had ik er toch bij willen zijn. Maar ik doe het wel met de herinnering en daarmee is Stevie Nicks in elk geval beter af.
Natuurlijk ben ik in de zeventiger jaren verliefd geweest op Stevie Nicks en heb ik een traantje moeten laten toen ik haar Storms hoorde zingen. Die stem he! Zo breekbaar, alsof ze het lijden zelf had uitgevonden. Ze wilde geen harten breken maar het leven vraagt er soms om dat toch te doen en dan kun je niet anders. Luister eens hoe ze klinkt als ze op het einde I loved you from the start zingt. Daarin zit meer overtuigingskracht dan Emile Ratelband op zijn hoogtepunt uit zijn hoed kon toveren. Ik lag op dat moment in mijn bed naar Tusk te luisteren met mijn hoofdtelefoon op. In het schemergebied tussen slaap en waak bereikten haar opbiechtende woorden mijn oren en het was alsof ik een adrenalinestoot toegediend kreeg. Ze zingt het voor mij, wist ik zeker.
Hét prijsnummer van Stevie Nicks is echter Rhiannon, een van de beste popliedjes aller tijden. En ook het liedje waarmee de lichtjes sluimerende bluesperiode van Fleetwood Mac definitief werd afgesloten. Met Rhiannon werd de muziek van Fleetwood Mac gewoon pop, maar dan wel kwaliteitspop. Iets van glamour sloop er in de band, twee zangeressen maakten er ineens deel van uit. Twee stelletjes waren er ook plotseling, net als bij Abba. Ook bij Fleetwood Mac liepen de relaties op de klippen. Daaruit kwamen weer heel mooie liedjes voort.
Rhiannon is nog van voor die periode. Het gaat over een heks uit Wales zegt Stevie altijd in de aankondiging. In slechts tien minuten schreef ze een hit die vier minuten en dertien seconden duurt. Het werd een wereldhit.
Maar interessanter dan het singeltje zijn de live-uitvoeringen van Rhiannon die uitgesponnen worden tot zo'n acht minuten. Dubbele speelduur dus, een uitbreiding met opgebouwde spanning net als een verlenging in de champions league-finale. Eerst even die eerste vier minuten waarin je Lindsey Buckingham de lijnen hoort uitzetten met zijn gitaar waarop hij die overbekende melodie speelt die zich herhaalt en herhaalt als een fuga van Bach. Het tussenstukje waarin Christine Perfect even een harmoniepartij voor haar rekening neemt, terwijl ze haar klavier bespeelt. Het moment dat Lindsey gaat soleren en voor een halve minuut heel terecht alle aandacht opeist. Christine die de leiding terug neemt op haar keyboard, in een ander tempo, vertraagd, en dan is die eerste helft voorbij en hebben we al een complete compositie erop zitten. Gewoon klasse!
En dan krijg je nog die toegift, de extra speeltijd waarin er naar de climax toe wordt gewerkt, waarvan Mick Fleetwood over Stevie Nicks ooit zei dat het soms op excorsime leek. Stevie Nicks zingt dan ook alsof ze zweeft, alsof ze gedragen wordt door de bas van John McVie en de drums van Mick Fleetwood. Op dat moment besef je ook uit wat voor geweldige muzikanten die ritmesectie bestaat. Onmerkbaar spelen ze hun partij, ver van hun ego vandaan, puur in dienst van de zangeres. Want die zangeres die zweeft waarachtig, ze is al los maar nog hoger moet ze stijgen. En dat wordt bereikt met nietige tikjes op de trommels en terloopse plukjes aan de bassnaren waarvan de gecombineerde klanken werken als een onzichtbare wenteltrap die Stevie Nicks naar boven leidt. En het werkt he, mensen, het werkt! Ze stijgt, zweeft naar de hemel en verlaat volledig het aardse.
Een filmpje is hier te vinden.
[4 november 2013]