'Black Rock' van Joe Bonamassa
Het heeft er alle schijn van dat Joe Bonamassa met zijn laatste album Black Rock zijn vaste intrek heeft genomen in het huis van de popmuziek. Achter de voordeur moet hij de trap naar beneden zijn afgedaald, naar de donkere gang met de drie kamers. De deur links leidt naar de Blues, de kamer rechts heet Rock. Bij de middelste was hij dan gestopt om de kamer van de blues-rock te betreden.
Daar liggen lege whiskyflessen op de grond, slavenkettingen en mijnwerkersbijlen slingeren er tussen opengeslagen gitaarkoffers en opeengestapelde geluidsboksen. Een kat sluipt weg.
Joe Bonamassa heeft de leemte opgevuld die is ontstaan na het overlijden van Stevie Ray Vaughan in 1990. Met Vaughans dood leek ook een muziekgenre te zijn verdwenen, de muziek van de gitarist die de blues zingt en daarbij rock speelt of rock zingt en blues speelt. Misschien was de blues-rock niet helemaal verdwenen, smeulde het nog ergens na in de aarde, laaide het af en toe een heel klein beetje op. Maar een echte veenbrand kwam er nooit meer van. Joe Bonamassa was ook nog maar dertien jaar oud toen Stevie Ray Vaughan in een helikopter verongelukte. Aan hem kon het niet liggen.
Op vierjarige leeftijd nam Bonamassa voor het eerst een gitaar in zijn handen. Wat kon hij anders? Overal in huis lagen de gitaren voor het oprapen. Uit elke kamer klonk muziek. Er niets mee doen zou een jeugd vol trauma's betekenen. Maar de kleine Joe hield zijn ogen en oren open. Hij hoorde op het juiste moment Stevie Ray Vaughan gitaar spelen en besloot hem na te doen.
Nu behoort hij tot de wereldtop en prijkt zijn naam in het rijtje tussen grote gitaristen als Jeff Beck, Joe Satriani, Steve Vai en Eric Johnson. Maar er is een verschil met deze gitaarvirtuozen: Joe Bonamassa schrijft en zingt zijn liedjes zelf. Daardoor is een album van Joe Bonamassa ook een echt album met liedjes die je in de auto kunt beluisteren zonder je medereizigers de zenuwen op het lijf te jagen met eindeloos gepiel op een elektrische gitaar.
Op de hoes van Black Rock staat een foto van de zwarte rotsen van Santorini. In de Black Rock studio op het Griekse eiland zijn bijna alle songs opgenomen. Joe wilde voor Black Rock nieuwe lucht opsnuiven en hoopte in Europa geïnspireerd te raken. Op Santorini kwam hij in contact met nieuwe muzikanten en technici. Op enkele nummers van het album spelen Griekse musici mee.
Het album begint overdonderend met Steal Your Heart Away, een lied van Robert Parker. De klanken komen massief over. Je hoort het stevige geluid van Joe Bonamassa's muziek dat wordt veroorzaakt door zijn twee drummers. Anton Fig en Bogie Bowles zorgen, elkaar versterkend, voor een stevige beat. Je hoort bij wijze van spreken een moeder 's ochtends bij het ontbijt tegen haar kinderen zeggen: zorg voor een goede basis, dan kun je de rest van de dag aan. De gitaarsolo halverwege is er een die er toe doet, het klinkt heerlijk eigenwijs tegen de stroom in. Vergelijk het eens met de solo in het tweede lied I Know a Place, een song van John Hiatt. Daarin speelt Bonamassa heel keurig binnen de lijntjes.
Het album bevat dertien nummers waarvan Joe Bonamassa er vijf zelf heeft geschreven. Acht nummers zijn covers volgens het principe beter goed gestolen dan slecht verzonnen. Bonamassa heeft een goede neus voor andermans liedjes. Het zijn composities van o.a. Willie Nelson, John Hiatt, Otish Rush. Van Leonard Cohen koos Bonamassa verrassend Bird on a Wire uit. Met hulp van Griekse muzikanten maakt hij hiervan een prachtige uitvoering. Ook Quarryman's Lament en Athens to Athens krijgen een Grieks tintje mee.
Spanish Boots kennen wij van Jeff Beck's album Beck-Ola (1969). Joe Bonamassa is een groot bewonderaar van Jeff Beck. Ook al speelde hij in 2009 samen met Eric Clapton in de Royal Albert Hall, zijn grote droom was ooit eens te mogen spelen met Jeff Beck. Die droom kwam onlangs uit in München en Bonn. Zij die erbij waren, waren getuige van een historische gebeurtenis. Stevie Ray Vaughan keek toe vanuit de hemel en zag dat het goed was.
Black Rock is een uitgebalanceerd album met dertien liedjes zonder een zwak moment.
Joe Bonamassa treed op 5, 6 en 7 november op in Nederland.
[16 augustus 2010]