Over Indorock en crowdfunding
Foto's: Arthur Winailan
Als toetje van de expositie Uitgaan in de fifties en sixties werd in het Haags Historisch Museum een Indische Salon gehouden. Die had als thema Let’s Indorock meegekregen. Het werd een mooi Indisch accent op de terugblik van het museum naar ‘rock’n roll, vetkuiven en Haagse beat’ in de jaren waarin bruine Nederlanders ineens het straatbeeld mede gingen bepalen. Een periode ook waarin Indo-jongeren zich een houding moesten zien te vinden tussen de kaaskoppen, waarvan de blanke meisjes ook nog eens maar al te wat geïnteresseerd waren in die atletische pinda’s die alles leken te kunnen en met hun muziekinstrumenten in het bijzonder de vrouwen wisten te betoveren. Dit dan weer tot ongenoegen van die Hollandse jongens waardoor er menig matpartij ontstond. In alle eerlijkheid moet ik bekennen dat ik niet aan dat beeld voldoe. Ik was slechts consument van Indorock en de meisjes, daar durfde ik nog niet aan.
De kern van deze geslaagde middag was een gezamenlijk optreden op gitaar van Eddy Chatelin (The Crazy Rockers) en Lode Simons (Wipe Out Selection), de eerste een vermaard meester op de gitaar en de tweede zijn snelle leerling. René 'Baas' Vreede (The Hondo Rockers) hielp deze giganten mee op basgitaar. Het werd een ‘bagus’ intermezzo met visuele trucjes. Indo’s en rockmuziek, dat is net zo’n onlosmakelijke combinatie als nasi goreng en kroepoek. En dan nog Indo-rock uit Den Haag, dat is toch wel het summum. Althans, dat is de beeldvorming.
Schrijver, journalist en onderzoeker Eddy Keppy - met de good looks van zo’n Indorockjongere - hielp ons aan het begin van de middag meteen uit de droom met zijn boeiende voordracht gesteund door grondig research. Die Indorock werd namelijk in heel Nederland gespeeld en zelfs - een pijnlijke boodschap voor Haagse oren - Amsterdam bood daartoe een vruchtbare voedingsbodem. En dan nog, Indo-rock is eigenlijk helemaal niet zo’n uitvinding van de Indische kwajongens. Nee, zij waren gewoon de eersten die rock’n roll speelden in Nederland en dat konden zij doen omdat Indo’s in Nederlands-Indië al kennis hadden gemaakt met deze muziek. Want daar waren de Amerikaanse zenders heel goed te ontvangen. Op de boot tijdens hun gedwongen repatriëring namen ze al die invloeden mee in hun hutkoffer. Verder bestond hun muziek vooral uit jatwerk van Amerikaanse artiesten, soms zelfs in die mate dat de manager van de Everly Brothers naar Nederland reisde om The Blue Diamonds een document te laten ondertekenen waarmee zij af zouden zien van het steeds maar weer kopiëren van de nieuwe liedjes van The Everly Brothers. Volgens Herman Keppy was de muziek van Carl Mann (1942), met zijn versies van Ramona en Mona Lisa, een belangrijke bron waaruit vele Indische artiesten putten.
Na het muzikale intermezzo interviewde Ricci Scheldwacht de documentairemaakster en filmproducent Hetty Naaijkens - Retel Helmrich. Ook een topper, want alle films waarmee zij bemoeienis heeft gehad behaalden prijzen in het buitenland. Hetty heeft zich als taak gesteld om blinde vlekken in de Nederlands-Indische geschiedenis op te vullen. Dat wil ze nu doen met haar nieuw project Klanken van oorsprong, een documentaire die ons meeneemt ‘in een indringende zoektocht naar de impact van oorlog, vlucht en opnieuw moeten beginnen op verschillende generaties Nederlands-Indische muzikanten’. Het is een filmproject waarvan de financiering nog niet rond is. Met crowdfunding wordt het geld bij elkaar gesprokkeld. Er is nog veel geld nodig. Geld vragen, da’s niet zo’n Indo-ding.
Zou het niet mooi zijn als we over twee jaar tijdens een Indische salon de première van Klanken van oorsprong mogen meemaken, voorzien van achtergrondinformatie door Herman Keppy en een pauzemuziekje van Eddy Chatelin en Lode Simons? En dan weer te mogen worden ontvangen door die charmante Suzanne Rastovac van het Indisch Herinneringscentrum. Ik teken daarvoor!
[12 juni 2016]