Ineens had ik het door: hij loopt! Langzaam kwam Ron Linker, NOS-correspondent in Washington, op mij af. Het decor was door zijn beweging beetje bij beetje aan het verschuiven. Dat moeten die andere correspondenten dus ook hebben gedaan, dacht ik: Nicole le Fever in het Midden-Oosten, Margriet Brandsma in Duitsland, Bram Vermeulen in Istanbul, Paul Sneijder in Brussel, enz.
Paul Sneijder? Van hem weet ik het niet zeker. Hij lijkt mij niet direct iemand die beweegt. Paul Sneijder, die zet je ergens neer en dan staat hij er als een onneembaar obstakel. Hoe dan ook, bewogen wordt er niet altijd. De omstandigheden op locatie lenen zich natuurlijk niet altijd voor een stevige wandelpartij.
Al langere tijd was ik de rust in het beeld kwijt. Ik keek naar het NOS-journaal met een ‘ander’ gevoel zonder dat ik precies kon duiden wat er aan de hand was. Tot ik de wandelende verslaggever doorhad. Dat heeft iemand natuurlijk bedacht. Die heeft het vervolgens in de groep gegooid. En na een beslissende redactievergadering is het bij het ‘format’ van het NOS-journaal gaan horen.
Deze tijd vraagt om snelle, flitsende beelden. Dat hoor je altijd zeggen door mensen die er verstand van hebben. Op televisie moet je de aandacht van de kijker vasthouden, anders zapt hij weg. Aandacht krijg je door voortdurend verandering in beeld te brengen. Dat zal de gedachte zijn: beeld moet bewegen.
Bij het NOS-journaal komt het mij ietwat geforceerd over. Als ik zo’n wandelende reporter zie is mijn eerste gedachte: o ja, hij moet lopen. Ik word er nerveus van. Allerlei vragen verdringen in mijn hoofd het onderwerp. Mag hij daar niet langer staan? Moet hij misschien nodig naar de wc? Ziet hij het leger aankomen?
Pas zag ik een correspondent in Turkije bij het NOS-journaal. Drukke beelden van Instanbul op de achtergrond, de verslaggever wandelend op de voorgrond. Nu was ik enigszins gewend geraakt aan de wandelende reporter, toch kwam het beeld op een andere manier onnatuurlijk over. Het leek net of de achtergrond niet ‘echt’ was, maar dat er sprake was van achtergrondprojectie in een studio. Het verschil tussen de verslaggever en de omgeving leek gekunsteld. Misschien lag het aan de kleur of aan de belichting. Ik weet het niet.
Maar het zal toch niet zo zijn dat het in scene was gezet? Dat de reporter in een studio op een rollerband aan het wandelen was? Met achtergrondprojectie? En een windmachine voor de wapperende lokken?
[26 november 2009]