WAH WAH is jarig en dat laat het poptijdschrift duidelijk weten. De tiende uitgave van het blad is namelijk extra dik. Is het daarmee ook extra de moeite waard om te worden gelezen? Ja, dat is het zeer zeker als je geïnteresseerd bent in de hoogtepunten van de popmuziek! In dat geval: koop het blad, geniet ervan en bewaar het daarna op de boekenplank tussen alle andere boeken waarvan de bestemming nog niet De Slegte of de papiercontainer is.
Dit jubileumnummer is als het ware een canon van de popmuziek. In deze uitgave, onder gastredactie van Joost Zwagerman, schrijven 100 en enige schrijvers over het volgens hen beslissende album, hun monument in de platencollectie, het album dat meegenomen dient te worden naar een onbewoond eiland.
Alleen al het lezen van de inhoudsopgave levert veel plezier op. Het geeft een voorlopig antwoord op brandende vragen. Welke genodigden mogen hun mening geven? Getuigt iemand van wansmaak? Zijn er zielsverwanten? Bestaan er eigenzinnige of eigenwijze muziekliefhebbers? Worden er ‘slechte’ platen genoemd?
De antwoorden op deze vragen moet een ieder maar voor zichzelf formuleren. De genoemde albums bieden genoeg stof voor discussies in het stamcafé. Ook over de albums die niet zijn genoemd kun je fundamenteel van gedachten wisselen. Maar wel wil ik twee albums uit deze eredivisie van de popmuziek lichten. Het zijn twee platen die ik lief heb. Platen die nog net gemaakt zijn voor de rijke hoogtijdagen van de popindustrie en dus een bescheiden bekendheid genieten.
‘Music from Big Pink’ van The Band neemt eind zestiger jaren een bijzondere positie in. Waarom dat zo is weten de gastschrijvers Herman Franke en Simon Vinkenvoog uitstekend te verwoorden. Vooral de bijdrage van Franke is leuk om te lezen en geeft veel herkenningspunten. Het biedt ook troost, want zelfs nu nog - veertig jaar na het uitbrengen ‘Music from Big Pink’ - geeft Franke ruiterlijk toe lang niet altijd te weten wat er precies met sommige regels tekst wordt bedoeld. De ondoordringbaarheid van songteksten heb ik vreemd genoeg altijd een extra aanbeveling voor muziek gevonden. Alsof de raadselachtigheid van de woorden een extra betekenis aan de muziek geeft.
Nog leuker is het om dé krent te ontdekken in deze lange lijst met onvergetelijke platen, een krent die ‘niemand’ kent. Ooit gehoord van ‘The Fantasic Expedition of Dillard & Clark’? Altijd heb ik gedacht dat ik de enige op deze aarde was die deze onvergetelijke en onontdekte plaat veertig jaar lang koesterde. Nu blijkt Sjoerd Kuyper er ook eeuwige vriendschap mee te hebben gesloten. Nooit geweten dat hij van popmuziek hield.
Maar dat wist ik ook niet van al die andere mensen die hun bijdrage leverden aan dit bewaar- (maar eerst koop)nummer van WAH WAH. Leuk te merken dat Youp van ’t Hek wegloopt met Iron Butterfly. Wat heeft Jeroen Wielaert met Calexico? Waarom dat zo is, moet ik nog lezen. Ik ben reuze benieuwd.
Ook nieuwsgierig? Koop dan de tiende aflevering van WAH WAH en neem het mee op vakantie naar een onbewoond eiland..
[1 mei 2008]