Ik wil knoppen!
Trrrrring. Mijn mobiel gaat over. Rara, wie zal het zijn? Paniek overvalt mij niet meer nu ik – na het honderd keer fout gedaan te hebben – weet wat ik moet doen. Vanuit het midden van het scherm dien ik namelijk een neerwaarts vegende beweging te maken om het gesprek te kunnen aannemen. Naar boven vegen betekent weigeren en dat de verbinding onherroepelijk wordt verbroken. En er gebeurt helemaal niets als je te hoog of te laag op het beeldscherm prikt. Dan kun je vegen wat je wil, maar de telefoon blijft onvermoeibaar doorrinkelen. Je scherm wordt er alleen maar viezer van.
Natuurlijk is het veel handiger om een knopje in te kunnen drukken, maar de uitdaging van de ontwerpers zat 'm erin de hoeveelheid aan knopjes terug te dringen tot het absolute minimum. Mijn mobiel heeft er maar twee en gek genoeg doen beide vanuit stand-by-stand niets anders dan het beeldscherm activeren. Dat is dan een knopje te veel, zou je zeggen. Dat knopje zou je heel goed kunnen gebruiken om in één keer een gesprek gemakkelijk aan te kunnen nemen.
Maar het wordt nog mooier. Als het apparaat eenmaal is ingeschakeld, dan is het veegfeest pas goed begonnen. Bovendien krijg je er een foutenfestival gratis bij. Want dat is het zwakke punt van touchscreens, dat je per ongeluk iets aanraakt wat niet de bedoeling is.
Het typen van tekst is al helemaal een hachelijke onderneming. Het scherm is natuurlijk veel te klein om met volwassenmensenvingers het juiste piepkleine lettertje in het goede rijtje van tien tekens te raken. Vanaf het begin zit ik – zonder zicht op verbetering - op een foutscore van 50%. Dat betekent één fout op twee letters.
Als je die fout wil corrigeren raak je van de regen in de drup. Want dat betekent dat je met de backspace-knop (weer 50% kans op fouten) een teken terug gaat om daarna de goede letter te proberen aan te raken (nogmaals 50% kans op een fout). Het bereiken van de juiste letter wordt zo een bijna onmogelijke opgave. Soms wordt daarbij de frustratiegrens overschreden en smijt iemand in blinde woede zijn mobiel tegen de muur. Dit heb ik zien gebeuren!
Een andere nare bijkomstigheid van zo'n aanraakscherm is dat het in de praktijk altijd spiegelt, hoe vet het ook is van het vegen en prikken. Dus als je buiten bent kun je alleen al door reflectie niet zien wie er belt en moet je allerlei rare bewegingen maken om een goede leeshouding te vinden. En dan moet je nog beginnen met vegen en prikken.
Het liefst heb ik een mobieltje met een helder, normaal schermpje dat ook buiten leesbaar is. Zoals je ze vroeger had, toen je in de volle zon op het hete strand met alleen maar een numeriek blokje een sms'je kon versturen. Je moest dan wel een cijfertoets meerdere keren indrukken om de goede letter te krijgen, dat kon veel handiger. Met touchscreen ís het handiger maar kost het door het mis prikken eigenlijk minstens zo veel moeite.
Zulke heldere schermpjes zijn er niet meer. Waarom niet? Omdat de mensen touchscreen willen, zeggen ze. Net als dat de mensen rechte komkommers willen, zegeltjes willen sparen bij het boodschappen doen en een klantenkaart willen van elke winkel waar ze wel eens iets kopen.
Nou, mij hebben ze dat nooit gevraagd. Ik wil geen klantenkaart, zegeltjes of een rechte komkommer. Ik wil alleen maar knopjes op mijn mobiel.
[21 oktober 2013]