19 maart 2017: Sparta - Heracles
Bij een leuk spelletje speelt hoort een leuke prijs. Wat een prijs leuk maakt, is voor een ieder verschillend. Daar komt geen exacte wetenschap bij kijken maar gevoel. En als je een prijs op voorhand niet leuk vindt, moet je gewoon niet meedoen.
Sinds decennia spelen een goede vriend en ik samen een wielerspelletje, uitsluitend met ons tweeën. Het is een privéspel dus, alsof wij lid zijn van onze eigen vrijmetselaarsloge. Dat heeft het voordeel dat wij zelf de prijs kunnen bepalen. Nog een voordeel: zodra het wielerseizoen is afgelopen weten we ook meteen wie er voor de prijs moet gaan dokken.
Vanaf het begin was de prijs een nieuwe uitgave van wielerboek VELO. VELO is een jaarlijks naslagwerk met de uitslagen van alle profwielerwedstrijden tot aan de Ronde van Surhuisterveen toe, het werd ook wel de "bijbel van de wielersport" genoemd. Dat heb ik altijd raar gevonden. Alsof er in de bijbel net zo veel onbetwistbare feiten zouden staan als in de VELO.
VELO was voor ons een bron van inspiratie bij vele andere wielerspelletjes waaraan wij meededen. Kennis is macht, dat wisten wij en wij voelden ons dus oppermachtig. Er was trouwens geen andere manier om aan zo’n bundeling van uitslagen te komen, tenzij je een jaar lang de uitslagen uit de kranten knipte. Maar dat vereiste veel discipline en bovendien de beschikbaarheid van Belgische kranten, want aan de Nederlandse had je niet zo veel. Zo zijn vele edities van VELO aan het eind van ons spelletje en aan het begin van het nieuwe wielerseizoen door een van ons dubbel besteld, om een exemplaar aan de ander te kunnen geven. En zonder mij op de borst te willen kloppen, maar wel met bijzonder veel genoegen, vertel ik dat ik beschik over een flinke rij gratis VELO’s!
Maar toen kwam internet ineens op. En daarna Google, Wikipedia en andere bronnen van informatie. Inmiddels kun je elke wieleruitslag vinden op het web en is de VELO overbodig geworden. Sterker, hij bestaat niet meer.
We moesten een andere prijs bedenken. Ondanks onze grenzeloze creativiteit kwamen we niet verder dan een variatie op VELO, namelijk een boek dat dan maar op een andere manier iets met wielrennen te maken heeft. Op een gegeven moment verdween ook het wieleraspect. Dit jaar is zelfs het boek als prijs verdwenen. Hoe dat komt ga ik nu uitleggen.
In verband met weer een ander spelletje spraken wij voor een overleg af in Rotterdam. Een reden om voor deze stad te kiezen was het simpele feit dat wij beiden nooit de Euromast hadden bezocht. Dat moest er een keer van komen en we spraken een dag af. We zouden vanaf het station wel daar naar toe wandelen. Daarna kwam het idee om eerst nog een stukje door te lopen naar Spangen, want het kasteel van Sparta, de oudste club in de historie van het betaalde voetbal, hadden we ook nooit bezocht. Zo gezegd, zo gedaan.
Na een lange wandeling kwamen we eindelijk op het kasteel, waarmee meteen alles gezegd is. Want we mochten het stadion niet bezoeken van het jonge baliemeisje dat haar best leek te doen haar stageplek in elk geval niet door een gebrek aan standvastigheid te laten mislukken. Ook het Sparta-museum was gesloten, de brasserie inmiddels opgedoekt. Eigenlijk kwamen we dus voor niks, afgezien van het flinke aantal calorieën dat we door de wandeling hadden verbrand.
Die winst zetten wij bovenin de Euromast meteen om in bier waarbij we afspraken om op het kasteel nog een keer terug te komen, maar dan als er een wedstrijd zou worden gespeeld. Voortschrijdend inzicht heeft ons doen besluiten om tot nader order een bezoek aan het Sparta-kasteel als inzet te maken voor ons wielerspelletje. Sparta, wij komen er aan!
[31 augustus 2016]