Simon is dood. Onverwachts. Onbegrijpelijk. Zie je wel, de dood slaat zo maar toe. Nooit ben je er klaar voor. Ineens is het afgelopen. Boem.

Simon mocht helemaal nog niet doodgaan. Alleen al voor mijn moeder niet. Mijn moeder heeft hem nodig, hij was haar fysiotherapeut. Alleen Simon was goed, geen ander wilde ze. Soms kwam er een ander. Ja, als het niet anders kon. Maar nooit was het zoals met Simon.

Simon was er kind aan huis. Elke vrijdag. Hij trok zijn schoenen uit en deed dan eerst zijn eigen oefeningen op de vloer. Zo maakte hij zijn stramme spieren wat los voor hij begon. Daarna nam hij mijn moeder onderhanden. Hij kon aan haar benen voelen wat zij in een week had uitgespookt. Soms moest hij boos worden op haar. Hij mocht dat. Zij had dan te veel gedaan, wilde te veel doen en moest een standje krijgen.

In haar woning voelde hij zich op zijn gemak. Tijdens een massage, nee eerder al tijdens zijn gymnastiekoefeningen, kwamen naast de spieren ook de verhalen los. Ontboezemingen soms. Het gevoel was goed. Een sfeer van vertrouwen.

Dierbaren jonger dan mijn moeder mogen natuurlijk niet sterven. Dat begrijpt iedereen. Leeftijdsgenoten van haar zijn een ander verhaal. Liever niet, maar soedah. Dat is immers de consequentie van oud worden. Je gaat een keer, niets aan te doen, doodnormaal. Verknochtheid aan het leven en angst voor de dood worden op bejaarde leeftijd weggerelativeerd.

Maar Simon was nog jong, hij had haar kind kunnen zijn.

Na elk bezoek ging Simon naar huis met een zak rempejek. Het had ook een bakje met een Indisch gerecht kunnen zijn, maar een enkele champignon deed hem al gruwelen. Jammer voor hem, een schoonheidsfoutje. Rempejek vond hij wel lekker. Hij behoorde tot die vertrouwelingen  van mijn moeder die door haar gevoed werd, net als de tandarts, de oogarts en de hematoloog bijvoorbeeld.

De rempejek was vaak al op eer Simon thuis was. Nu is Simon voorgoed thuis. Straks komt mijn moeder wel weer rempejek brengen.

Vrijdag komt er een ander voor mijn moeder langs. Een vrouw. Gelukkig maar. Geen man kan Simon vervangen.