Rijen in Frankrijk
Een lange rij wachtenden heeft zich gevormd voor de loketten in het station. Het lijkt wel Rusland toen er dwars door Europa nog een ijzeren gordijn hing, het Rusland van de dikke rijen in verband met eeuwige schaarste. Maar in Frankrijk is er geen sprake van schaarste. Je zou maar een forens zijn en even snel een kaartje willen kopen.
We staan deze morgen in het station Marne-la-Vallée-Chessy en willen op onze eerste vakantiedag graag de Eiffeltoren beklimmen. Maar eerst moeten wij deze rij trotseren. Natuurlijk zijn het vooral onwennige toeristen die in de rij staan, al dan niet behept met vage vragen veroorzaakt door vakantiestress. Diverse problemen spoken door vele hoofden: hoe werkt de metro, wat voor kaartjes zijn er, wat is een retour in het Frans (of is dat al Frans...), kan ik straks pinnen?
Je kunt ook kaarten bij automaten kopen, zien wij ineens. Maar dat vinden wij toch iets voor de gevorderde reizigers die vertrouwd zijn met de taal en hun weg weten te vinden op zo'n automaat.
Ik stel mij een Franse toerist voor die in Nederland een treinkaartje bij een kaartautomaat moet kopen. Deze apparaten vormen voor vele Nederlanders al een onneembare horde, maar wij kunnen in elk geval onze eigen taal lezen. Een buitenlander zoekt als eerste naar de mogelijkheid om een andere taal te kiezen. Die is er: Engels! Ooit een Fransman een treinkaartje zien kopen bij een automaat van de NS?
De rij groeit achter ons sneller dan hij voor ons afneemt. Het schiet helemaal niet op. Ineens stapt mijn vrouw uit de rij en beent moedig naar zo'n kaartjesautomaat.
Ik zie haar lezen. Ze leest nog eens en drukt dan verwoed op knoppen als een junk bij een gokautomaat. Dan trekt ze haar portemonnaie. Weer drukt ze op toetsen. De handelingen lijken zich te herhalen. Zelf schuifelen wij langzaam aan verder richting het loket. Achter haar begint een rij te ontstaan. Volhardend bespeelt zij de machine. Dan zie ik de mensen achter haar voor een andere automaat kiezen. Inderdaad, het duurt erg lang, zo lang dat wij al bijna voor het loket staan. Ten slotte keert zij terug bij ons, zonder kaartjes.
Het apparaat bood niet de mogelijkheid om vijf kaartjes in een keer te kopen. Elk kaartje moest afzonderlijk worden ingetoetst omdat de automaat niets kon onthouden. Ook kon het ding maar vier kaartjes per betaalbeurt afgeven. Dat bleek toen zij het vijfde kaartje wilde intoetsen. Op dat moment gaf ze zich gewonnen.
Eindelijk zijn wij aan de beurt bij het loket. Menselijk contact blijkt nog steeds te werken. Met vijf kaartjes in de hand voelen wij dat de vakantie nu echt is begonnen. We zoeken snel onze weg met de metro en komen verrukt uit bij ons eerste reisdoel: de Eiffeltoren.
Daar zien we honderden mensen in de rij staan voor een toegangskaartje.
[12 mei 2010]