Maar eerst even omkleden natuurlijk
Omdat het bankje in de kleedcabine in het midden scharniert, kan het tevens als slot fungeren. In neergeklapte positie houdt het namelijk aan elke kant een deurtje tegen. Klap je het bankje open dan kun je er weer uit. De twee deurtjes zijn dan 'los', zoals ze in het noorden zeggen.
De deurtjes staan dus open als je een vrij hokje wilt binnengaan. Het eerste wat je dan wilt doen is ze sluiten. Daar zijn logischerwijs twee handen voor nodig. Maar al snel blijkt dat als je de deuren sluit, loslaten geen optie is; ze draaien zo weer open. En dat bankje moet nog omlaag! Eigenlijk kom je dus een hand tekort.
In de praktijk los je dit op door in plaats van een hand met een voet of gewoon - als je daarnee de afstand kan overbruggen - met je achterwerk een deur tegen te houden. Het lijkt een beetje acrobatiek, maar het is wel effectief.
Dit is echter de ideale situatie en die komt niet overeen met de praktijk. Want altijd heb je je handen al vol als je de verkleedcabine betreedt. Met een zwemtas bijvoorbeeld of zo'n gele plastic kledinghaak of beide. Daar moet je toch eerst van af zien te geraken. En je spullen kun je niet op het bankje leggen, want dat moet je immers eerst omklappen.
Gelukkig beschikken de cabines over wandhaakjes waaraan je je spullen kunt hangen. Een klein probleempje heb je als ze - zoals in dit zwembad - zijn bevestigd aan de verkeerde wand, die tegenover het bankje en dus achter de openstaande deurtjes. Die deurtjes moet je dan, met je handen vol, eerst van die muur wegdraaien. Wie daarbij niet zijn mond hoeft te gebruiken om iets vast te houden, die kan pas echt toveren!
Helemaal spannend wordt het als je na het omkleden je kleren wilt opbergen. Als het goed is heb je daarbij meer in je handen dan toen je de kleedcabine binnen kwam. En dan blijkt ineens dat je nog een heleboel handelingen te gaan hebt. Door het andere deurtje kom je namelijk in een ruimte met bagagekluisjes waarin je je spullen veilig kunt bewaren achter slot en grendel. Die vergrendeling werkt elektronisch. Elk kluisje heeft een eigen nummer en dat getal moet je op een bedieningspaneeltje intoetsen. Zodra je dat hebt gedaan vraagt het systeem om een pincode die je - ter controle - twee keer moet intoetsen. Die pincode moet je net als het kluisnummer goed onthouden want je hebt straks weer nodig om het kluisje te openen. Als dan het kleine deurtje open gaat overvalt mij telkens een gevoel van opluchting en triomf. Het is immers zo toverachtig mooi om te zien dat het systeem werkt!
Als je bovenstaande procedure goed beheerst en ook nog in omgekeerde volgorde kunt toepassen, heb je eigenlijk al lichaamsbeweging en hersengymnastiek genoeg gehad voor een dag. Een uurtje zwemmen hoeft dan in feite niet meer, dat is dan alleen maar extra!
O ja, het is handig om je leesbril bij je te hebben om de instructies, het toetsenbord en het display van het kluisjessysteem te kunnen lezen. Je kunt die leesbril dus niet bij je kleren in het kluisje achter laten. Er zit niets anders op dan hem mee te nemen het zwembad in.
Van al die keren dat ik naar het Groenhovenbad ben gegaan om te zwemmen, ben ik nog geen enkele keer in het badwater geweest. Dat komt door al die inspanning - inclusief lange fietstocht naar de uiterste andere kant van de stad - die ik dan al achter de rug heb. Die zwembeurt bewaar ik wel voor een volgende keer. Baantjes zwemmen, dat moet nog routine worden.
[13 november 2013]