Een herfstzondag op een Reeuwijkse plas
Op het eind van het seizoen, als de zeilboten van de Roei- en Zeilvereniging ‘Gouda’ ontdaan worden van de masten en alle zeilzooi in de winterstalling wordt opgeborgen, is het voor de roeiers nog even tijd voor de Goudse Mijl. De Goudse Mijl, dat is een roeiwedstrijd op een van de dertien Reeuwijkse plassen met - inderdaad - een lengte van een mijl. Een wedstrijd met meerdere roeiverenigingen, die zondagochtend vroeg al aan komen rijden met hun grote aanhangers die ‘tweetjes’ en ‘viertjes’ versjouwen en die vooral veel parkeer- en manouvreerruimte nodig hebben. Het verkeer moet daarom al vroeg geregeld worden en de vrijwilligers die voor de eerste shift (07.30 uur!) komen opdraven zetten eigenlijk al vroeg een prestatie neer. Zij zijn de eerste bikkels van de dag.
Het toeval wil dat we bij de Goudse Mijl aanwezig waren, een toeval dat werd veroorzaakt door het gegeven dat mijn vrouw (shift van 07.30 uur) sinds dit jaar op roeien zit. Dat zitten is hier wel even makkelijk gezegd. In de praktijk komt het weinig op zitten aan, maar veel op trekken, rekken en strekken. De eerstejaars krijgen op de vereniging namelijk een intensieve roeicursus die ze meteen al bij de eerste les doen beseffen dat ze een lange weg hebben te gaan.
Maar nu, bij het organiseren van de Goudse mijl, is de opleiding afgelopen. Iedereen heeft het diploma gehaald en er doen - o overmoed - zelfs drie boten met beginners mee aan deze Goudse Mijl. Drie boten. Dus twaalf roeiers. En drie stuurlui. Dan heb je het over vijftien mensen van de BasisRoeiOpleiding (BRO)! Zij hebben geen schijn van kans natuurlijk in een veld met routiniers, maar het is altijd leuk om even wedstrijdsfeer op te snuiven. Wie weet doe je volgend jaar weer mee en kom je wel verder dan laatste plaats.
Dit alles vindt plaats bij de RZVG, een gezellige vereniging met enthousiaste leden en ontzettend veel vrijwilligers die zulke wedstrijden mogelijk maken. Een ‘nette’ club zonder rel-ouders, schreeuwpapa’s of roepmoeders zoals je dat bij veldsporten wel eens meemaakt. Een club mensen die het met elkaar en voor elkaar leuk proberen te houden. Dat kost moeite hoor, dat merk je voortdurend. Maar ook voor vrede moet je moeite doen. Niets is vanzelfsprekend.
De mannen van de BRO deden wat door iedereen werd verwacht: ze werden laatste, met alle lof overigens en ondanks alle branie in de hoofden.
Maar die vrouwen he, die vrouwen. Man man man, wat waren die vrouwen goed! Met twee boten deden ze mee. De ene boot deed wat je mocht verwachten: ze werden laatste, eveneens met lof maar zonder branie. Die andere boot dan. Wat oogde het prille resultaat van de BRO effectief en wat gingen ze snel. Die lange halen met de riemen (pas op: als je in dit gezelschap het woord ‘peddel’ gebruikt wordt je in de diepste plas gesmeten) zagen er geroutineerd uit. Het bootje met een handjevol toeschouwers dat meevoer kon ze niet bijhouden. Ook een ander toeristenbootje niet. Halverwege werd duidelijk dat ook de roeiboot in baan 2 het niet zou redden. Baan 1 had al eerder afgehaakt. De supporters op de steigers raakten enthousiast en de wangen van enkele instructeurs glommen als het spiegelend water van een stille plas van trots.
Wat men niet voor mogelijk hield gebeurde: de broekies wonnen hun race, met overtuiging! Bikkels zijn het!
[31 oktober 2014]