C7
Werd het toch nog wat!
Het is dinsdagavond. Ik stap in de auto om naar een hockeytraining te rijden. Hockey is booming these days, onze oudste is er ook voor bezweken. Zij speelt in de aanvalslinie van C7.
Mijn fototas leg ik op de achterbank. De grote keeperstas ligt al geruime tijd aan de andere kant van de rugleuning mee te liften. Ik waak erover als een moederkloek, C7 is immers al een keer een set kwijtgeraakt. Niemand voelt zich verantwoordelijk voor die grote keeperstas, want niemand wil in het doel staan.
De competitie is net afgelopen, het seizoen is bijna over. Wat resteert zijn nog een paar trainingen en een toernooi. Daarna gaat C7 uit elkaar vallen. Sommige speelsters verhuizen naar een ander team op grond van hun leeftijd, anderen schuiven door naar een hoger team op grond van hun prestaties. De rest blijft, met nieuwe meiden. Begint alles dan weer van voor af aan?
Een dramatischer seizoenstart dan dat van C7 is nauwelijks denkbaar. Het begon met net zoveel nederlagen als er mopperende ouders waren. Mopperen uit onvrede omdat hun ervaren dochters ingedeeld waren in een kneusjesteam, met zes meiden die nog nooit een competitiewedstrijd hadden gespeeld.
De praktijk loog er niet om. De eerste wedstrijd legde dochter ons nog een 'stadionverbod' op. Ze had een vooruitziende blik: de nederlaag was groot en pijnlijk. Maar de tweede wedstrijd was onze aanwezigheid onvermijdelijk door een rijbeurt. Dat werd een nieuwe ervaring.
Ineens zitten er onbekende, giechelende pubermeiden op de achterbank en ben je op weg naar een hockeyvereniging in een groeigemeente over wegen die nog niet op de kaart staan. Later zie je jezelf bezig keepersattributen om te binden om de ledematen van een druk sms'ende speelster. Ten slotte ga je naar huis met weer een flinke nederlaag in de bagage.
Op een training begint er na een paar weken heibel te ontstaan: er is sprake van groepjesvorming, iemand wordt weggepest. Dat het dieptepunt zo vroeg in het seizoen zou komen is de zoveelste verrassing in korte tijd. Maar iedereen wordt wel wakker geschud.
Geleidelijk keert de rust terug. De meiden hebben hun posities in het veld gevonden en met de beste wil proberen ze tot hockey te komen. De nederlagen worden kleiner. Tot er eindelijk een keer wordt gewonnen! Dat blijkt het omslagpunt te zijn. Er wordt vaker gewonnen en nog maar sporadisch verloren. Aan het eind van het seizoen heeft C7 toch nog een 50%-score behaald. Wie had dat durven voorspellen?
Vanavond ga ik een teamfoto maken. Op hun verzoek. Dat is misschien wel hun grootste overwinning van het seizoen, het besef een team te zijn geworden.
[10 juni 2009]