Een gesprekje over haar debuut 'Aardevolk'
Mooi op tijd voor de Kinderboekenweek 2012 verscheen het kinderboek Aardevolk van de Goudse schrijfster Marion Kamsma. Het kinderboek is haar debuut en ze heeft het geschreven in haar spaarzame uurtjes vrije tijd. Overdag geeft zij al haar aandacht en energie aan groep acht .
Mijn leven is aardig gevuld met bezigheden, maar je moet voor iets wat je leuk vindt gewoon tijd maken. Dus doe ik dat ook. In die paar vrije uurtjes schrijf ik aan de eettafel mijn verhalen. Ondertussen kan ik af en toe even communiceren met de heer Max, mijn fantastische kat.
Dieren vormen een rode draad in haar leven. In haar eerste kinderboek komen naast het aardevolk ook dieren voor in vaak dreigende situaties. Je zou bijna gaan twijfelen aan haar liefde voor heer Max.
Ik ben gek op dieren! Van dieren straalt soms een bepaalde wijsheid af die ik in mensen wel eens mis. Ze zijn eerlijk, zeuren niet en geven onvoorwaardelijke liefde. Ze zijn heel belangrijk in mijn leven. Ik heb paardgereden, ik heb een Golden Retriever gehad. Daarna kwam een geweldige kat, meneer Peer genaamd. Nu heb ik weer een fantastische kat, heer Max, waar ik ook weer veel plezier aan beleef. Als ik met pensioen ben, neem ik vast weer een hond, denk ik… Eigenlijk spelen de dieren in mijn verhaal een ondergeschikte rol. Zij hebben de taak het verhaal wat spannend te maken. En gelukkig is het allemaal niet echt, dus mijn liefde voor dieren blijft staan!
Enige schrijfervaring had Marion al. Voor de Hans Christian Andersen school in Goverwelle schreef ze jarenlang de musicals voor groep acht. Onder haar leiding werd er hard geoefend, want het doel was om aan het eind van het schooljaar op de planken te staan in de Goudse Schouwburg.
Dat was echt gaaf! Het gaf me voldoening na weken van hard werken en ik was trots op de kinderen en stiekem ook een beetje op mezelf. Fijn ook om te zien dat de ouders en familie ervan genoten!
Is er een verschil tussen het schrijven van een musical en een boek?
Dat vind ik moeilijk te zeggen. Bij een musical stel ik me steeds voor hoe het op het toneel eruit gaat zien. De kinderen moeten het dan uitvoeren zoals jij het in gedachten had. En dat is nog wel eens lastig. Maar ook weer erg leuk om je in te leven in groep-achtkinderen. Wat past bij hen en wat durven ze te spelen, staat het dicht bij hun werkelijkheid? Bij een boek gaat het wat meer op je gemak.
Kruip je in de huid van de hoofdpersoon, of ben jij meer zijn regisseur?
Beide. Ik regisseer hem, omdat ik bepaal wat hem overkomt, maar ik leef me ook erg in mijn personages in. Ik voel wat ik denk dat zij voelen.
Als juf een kinderboek schrijven. Ligt dat zo voor de hand?
Het lijkt me een beetje logisch. Je weet dan waar je doelgroep van houdt, wat ze aanspreekt, je kan je beter in kinderen inleven, denk ik. En het is belangrijk dat je je kunt verplaatsen in je doelgroep en die bestaat voor mij uit kinderen van rond de twaalf jaar. En die kinderen zijn in feite door de tijd heen onveranderlijk gebleven, ook al zijn ze nu wellicht iets mondiger en brutaler. Maar ik zie wel dat de maatschappij is veranderd: harder, sneller, meer lawaai. Kinderen groeien op met herrie. Vreselijk die herrie op tv en radio en dat geschreeuw van iedereen. Heel slecht voor de concentratie en de focus! Er komt best wel veel op ze af, ook veel ellende uit de wereld via de media. Kindergedrag wordt gevoed door de omgeving en tijd waarin ze leven. Over dit onderwerp kan ik uren filosoferen en discussiëren, maar dat doen we nu maar niet.
Schrijven de kinderen tegenwoordig zelf nog verhalen?
Als je het over creatief schrijven hebt, dan is dat vaak best heel leuk, hoor. Er zijn gelukkig nog kinderen met een brede fantasie. Wat ik wel jammer vind, is dat veel kinderen veel agressie in hun verhalen verweven. Weer die media, denk ik.
Marion heeft voor haar boek zelf de kaft getekend. Ze kan dus veel meer dan alleen maar schrijven!
Tijdens het schrijven bedacht ik dat de kaft een beetje nieuwsgierigheid zou moeten opwekken. En toen heb ik die kwijlende vos en die mol getekend. Ik zie eigenlijk altijd alles voor me. Dat kan soms erg vermoeiend zijn, maar vaak ook heel grappig en makkelijk. De plaatjesmakers in mijn brein zijn heel actief en dan komen de praatjesmakers vanzelf in actie en dat zetten we dan weer op papier. Dan heb je zomaar een boek…
En dat boek ligt nu in de winkel. Hoe vond ze het om het in handen te hebben?
Dat gaf het bekende ‘wauw’–gevoel. Het is heel apart om dat te zien. Het is ook grappig om dan gewoon je eigen boek te gaan lezen, zonder dat je nog let op eventuele fouten. Dat leest toch heel anders. Bij Verkaaik hier in Gouda ligt een hele stapel. Dat vind ik ook mooi om te zien. En nog mooier is het als je ziet dat de stapel slinkt!
Marion is al begonnen met een vervolg op Aardevolk. En als ze met pensioen gaat wil ze wel een 'grote-mensenboek schrijven'. Wellicht wordt ze daarbij gezeten aan de eettafel gezelschap gehouden door een hond.
[2 oktober 2012]