Klassiek wielerdrama op Toscaans podium
Foto: © Sirotti
Op een erepodium vol Iberische renners is de Spanjaard Alejandro Valverdo de enige wie de gebeurtenissen Siberisch koud laten. Hij is het immers gewend om een bronzen medaille te behalen tijdens het jaarlijkse wereldkampioenschap wegrennen. Dat voelt vertrouwd, zeker als je ook al twee keer zilver hebt gewonnen. Nee, brons, prima hoor. Belangrijker is dat de Portugees Rui Costa, zijn ploeggenoot bij Movistar, het WK op de weg heeft gewonnen. Want dat betekent, en dat is nog belangrijker, dat de Spanjaard Rodriguez naast het goud greep. Want de Spanjaarden Valverde en Rodriguez zijn namelijk helemaal geen vriendjes van elkaar.
Niet eerder heeft een erepodium bij een kampioenschap zoveel blijdschap, leed en intrige getoond. Rui Costa was natuurlijk blij met zijn kersverse wereldtitel, zo blij dat hij bij het spelen van het Portugese volkslied op het laatst toch zijn tranen niet kon binnen houden. Rodriguez jankte ook, maar dan van ellende, want hij had de wereldtitel bijna gewonnen en dus helemaal verloren. En dat was de schuld van Valverde, die als een Judas het podium compleet maakte. Want die vermaledijde Valverde had achter Rui Costa aan moeten springen toen de Portugees in de laatste kilometers probeerde naar de eenzame koploper Rodriguez te racen.
Wat was die Rodriguez sterk in die finale na zo'n 270 kilometer. Keer op keer probeerde hij uit het elitegroepje te ontsnappen en uiteindelijk lukte het hem dan toch. Maar hij had de pech dat in de achtervolging Nibali, Rui Costa en Valverde elkaar vonden in de achtervolging. De eerste omdat het de bedoeling was dat hij wereldkampioen zou worden in zijn eigen land, de laatste twee omdat er een rekening openstond sinds de beruchte waaieretappe van de Tour van afgelopen zomer.
Want toen moest Rui Costa zijn klassement verspelen om te wachten op de lek gereden Valverde. Rui Costa baalde als een stekker. Hij snapte de orders niet. Want hij was toch geen prutser? Dat jaar had hij immers al de Ronde van Zwitserland gewonnen. Net als het jaar daarvoor. O ja, dat jaar. Toen had Valverde nog heel collegiaal voor hem geknecht en hem door de laatste etappes heen geloodst. Dat was waar. Maar dit jaar zat er misschien wel een podiumplaats in voor Costa in de Tour. En door die lekke band van zijn ploeggenoot werd een ereplaats door zijn neus geboord.
Dat besefte Valverde ook allemaal in die laatste kilometers van het wereldkampioenschap. Hij zou de wereldtitel zijn Portugese collega daarom zeker niet misgunnen. Dus liet hij hem gaan.
Nee, Valverde hoefde niet per se te winnen. Laten Rodriguez en Costa het maar betwisten in een sprint, dacht hij. Jammer voor Rodriguez dat hij op het vlakke sprint als Koos Moerenhout. Echt jammer, dacht Valverde toen hij zelf de sprint gemakkelijk won van Nibali.
Ook volgend jaar wordt het wereldkampioenschap op de weg nog steeds verreden met landenteams en niet – zoals in alle andere wedstrijden - met ploegen. In Spanje. Dat belooft weer mooi drama te worden!
[30 september 2013]