Zevende in de Giro van 2015!
Foto: ©Cor Vos. Bron: www.inrng.com
Een plaats in de top10 van het eindklassement. Dat was het doel van Steven Kruijswijk voor de Giro van 2015. Missie geslaagd: hij werd zevende. Maar de manier waarop dat gebeurde verdient alle lof. Wij nemen onze pet af en maken een diepe buiging. Potverdriedubbeltjes, een podiumplaats had zelfs gekund!
Een top10-notering was een doelstelling met onzekerheid. Weliswaar eindige Kruijswijk al eens als achtste, in de door Michele Scarponi gewonnen Giro van 2011. Maar daarna sukkelde hij met blessures en in 2013 onderging hij zelfs een zware tweede operatie aan de liesslagader. Probeer dan maar weer met volle ambitie op de pedalen terug te komen. Maar de vijftiende plaats in de Ronde van Frankrijk van vorig jaar gaf hoop.
Deze Giro eindigde Kruijswijk op de zevende plaats. Maar deze prestatie was veel indrukwekkender dan je kunt aflezen aan dat droge cijfer. In de laatste week immers klom hij op gemak met de besten mee. Net als in de voorlaatste week trouwens, waarin hij in de zestig kilometer lange tijdrit amper een minuut verloor op Alberto Contador, maar minuten won op de concurrentie. En in de eerste week, waarin voor het eindklassement doorgaans nooit iets gebeurt, ging alles naar behoren tot aan die vermaledijde vierde etappe, waarin zich geheel onverwachts een strijd om het podium ontspon.
In die knotsgekke vierde etappe gingen de Astana’s halverwege als een waanzinnige aan het peloton trekken en sleuren. Dat gebeurde op een manier die deed denken aan de sterke collectieven van Gewiss, Festina, US Postal en Discovery Channel tijdens de hoogtijdagen van het experimenteren met de rode bloedlichaampjes. Het peloton brak en Kruijswijk zat aan de verkeerde kant van de breuklijn. Acht minuten en vijf seconden bedroeg zijn verlies. Als de bubbels van een uitgewerkte spumante verdween het zicht op een mooie eindklassering. Dachten we.
Steven baalde als een bankier die zijn bonus moet inleveren. Het maakte hem echter nog strijdvaardiger. Hij zou alle dagen aanvallen, zei hij. Ja ja, denk je dan. Mooie woorden allemaal, Steven, maar je hebt wel je Giro verprutst. Zo denken wij kritische Hollanders die altijd jubelen met de winnaars, maar ze bij tegenslag net zo makkelijk laten vallen. Steven hield echter woord.
Het hoogtepunt was de 16e etappe die over de verschrikkelijke Mortirolo voerde, een afschuwelijke klim waarbij alleen de allergrootsten der wielrenners als eerste de top passeren. Het is een bergpas die tot voor 1990 nog uit kiezel bestond en alleen door hoeders met een geitenpeloton werd benut. Vanaf dat jaar werd deze pas regelmatig in de Ronde van Italië opgenomen. Gekkenwerk. Je komt op de Koninginneklim van Europa alleen lopend naast je fiets boven.Tenzij je een groot kampioen bent als Pantani, Gotti of Basso.
Kruijswijk kwam er als eerste boven!
Mikel Landa won later de etappe. Die had lekker kunnen profiteren van de zware inspanningen van Steven Kruijswijk en Aberto Contador om Aru op afstand te rijden. Contador gaf overigens in die beklimming de ploeg van Astana een koekje van eigen deeg. Want Astana en Kastusha gaven direct gas toen Contador met een lekke band langs de weg stond. Tijdens de beklimming kwam Contador relatief snel bij de Astana’s en demarreerde kort daarna, met Landa in zijn kielzog. Ze kwamen bij Kruijswijk.
Steven Kruijswijk werd tweede in de uitslag en steeg van de veertiende naar de achtste plek in het klassement. Contador won weliswaar de Giro, maar Kruijswijk was op zijn minst next best!
[7 juni 2015]