De Ronde van Spanje is nog niet eens begonnen of het eerste slachtoffer is al bekend. Die pineut, dat ben ik. Genaaid door mijn maat.

Wat is de kwestie? Hij meldde ons aan voor de toerversie van La Vuelta '09. Zonder overleg met mij. Oké, daar valt nog mee te leven. De Ronde van Spanje start dit jaar immers in Drenthe, de mooiste provincie van Nederland, en dat is een feest waard. Maar mijn maat koos voor de toerversie de langste afstand: 120 kilometer!

Ik beken dat ik over een racefiets beschik en dat het kind in mij zich af en toe wielerprof waant. Dat in mijn verbeelding de ploegleider mij vanuit de volgwagen toeschreeuwt als ik over de Lekdijk aan het ploeteren ben. Maar zo'n gedachte is snel verdwenen als ik na enig moment word ingehaald door een boerendochter op klompen, gezeten op een omafiets.

Mijn rondje langs de Lek meet 60 km. Die kilometers duren langer dan je mag verwachten van een toerfietser. Ik ben namelijk een zuinige fietser. Van hard rijden word je moe en zelfs krijg je er pijn van in de benen. Maar zaterdag moet ik dus aan de bak op de dubbele afstand, samen met tienduizend anderen. Dat wordt een ramp.

Natuurlijk ga ik als laatste eindigen, meer zit er niet in.
Als er slechts honderd mensen mee zouden doen, kan ik nog zeggen dat ik honderdste ben geworden. Bij duizend deelnemers begint het al belachelijk te worden. Maar tienduizend? 10.000!

Niemand ga ik vertellen dat ik zaterdag start met rugnummer 3916. Ik wil straks de vraag niet krijgen hoeveelste ik ben geworden. Tienduizendste, stel je voor!

Maar stel dat er straks toch nog eentje na mij gaat finishen...
Hier ligt een kans voor voor hem om een vriendschap te redden.