Bravissimo Alberto! Je hebt je alweer bewezen. Hoe vaak heb je dat in deze Tour al niet gedaan om jouw eigen ploeg te laten weten dat je een groot kampioen bent? Alsof het winnen van de Tour, Giro en Vuelta niet genoeg bewijs is. Ach, laat ze maar kletsen. Sinds die Amerikaan erbij is gekomen wordt er vooral gekletst in jouw ploeg. Of getwitterd. Maar wedstrijden win je niet met woorden. Dat heb jij vandaag duidelijk laten zien.

 

Alberto, je bent de beste klimmer van het peloton. Als je de Tour wilt winnen moet een renner als jij dat in de bergen gaan doen. Dat begrijpt iedereen. Daar moet je aanvallen en de concurrentie vermorzelen. En daar moet je vooral niet luisteren naar de instructies van jouw ploegleider, want die heeft toch geen oog voor jou. Laat staan respect. Hij dient andere belangen, die van die Amerikaan.

 

Ook oortjes dicht voor dat gezeur na die laatste bergetappe: dat je aanviel in de bergen. Dat je jouw ploeg een loer hebt gedraaid. Ja hallo! Logisch toch, dat je aanviel met een lange tijdrit in het vooruitzicht? Je reed nog maar net in die gele trui, je moest de marge immers vergroten. Dat deed je dan ook. Het gaat om het geel, jouw geel.

 

Wordt er na afloop gejammerd dat je een tweede plaats en een derde plaats voor jouw teamgenoten hebt verknald. Alsof het daarom gaat: een tweede en een derde plaats in Parijs, voor anderen! Alsof jouw gele trui er niet toe doet. 

 

Bull shit. Je wordt telkens stiller als de anderen luider roepen. De kracht van het woord is jou eigenlijk een beetje vreemd. Twitteren is aan jou niet besteed. Je wilt liever fladderen en het liefst op de fiets.

 

Dat deed je vandaag dan ook. Knalhard ging je, veertig kilomer lang trok je een gele streep langs het meer van Annecy. In 48 minuten uit en thuis in Annecy, van start tot finish.

 

Annecy, het klinkt als honesty.