De BlackBerry lag te lonken op zijn wielershirt in de hotelkamer. De glanzend zwarte kleur van het hebbedingetje stak mooi af tegen het lichtblauw van het Astana-wielershirt. Het straalde harmonie en kracht uit: het sterkste wielerteam van het peloton in combinatie met het slimste communicatiemiddel van de hele wereld. Maar Lance Armstrong vond het shirt niet mooi. Misschien lag het aan de naam van de sponsor: Astana. Daar had hij helemaal niets mee. Wel met zijn BlackBerry, alleen al om te twitteren.
Armstrong ging in gedachten terug naar de eerste etappe. Een gevoel van ontevredenheid kwam boven. De tijdrit fietste hij naar zijn beste kunnen, alles maar dan ook alles had hij gegeven. De topvorm kwam langzaam terug merkte hij. Toch was Alberto Contador 22 seconden sneller geweest. Dat voelde als een nederlaag. Alberto, dat broekje dat nog veel te leren had.
Hij was helaas niet in de positie om Johan Bruyneel ongelijk te geven toen hij zij dat Contador de numero uno in de pikorde stond. Althans, niet openlijk. Heimelijk voelde hij zich gepasseerd. Maar het ging er uiteindelijk toch om wat er achter de gordijnen was afgesproken. De inhoud van de dubbele agenda kenden alleen Johan en hij.
Automatisch pakte Lance het apparaatje op en zocht weer contact met de buitenwereld. Twitteren ging hem beter af dan wielrennen, vond hij. Zijn tiende plaats in het eindklassement van de Giro was een kampioen onwaardig. De lat legde hij veel hoger.
Terwijl hij de wereld aan het twitteren was dat Contador binnen het team de nummer 1 was, dat de rest dus in dienst staat van de nummer 1 maar dat hij zelf graag weer nummer 1 wilde worden ging de telefoon.
Het was Hincapie, zijn maatje van vroeger. De enige renner die hem heeft geholpen bij al zijn zeven touroverwinningen. Gezworen kameraden, trouw tot in de dood.
'Hi George, oude Indiaan. Wat een verrassing!'
'Hi Lance. Hoe voel je je na twee etappes in deze tour? Goede tijdrit trouwens.'
'Yeah, het ging goed. Maar die jongen was jammer genoeg sneller.'
'Pure klasse, Lance. Onverslaanbaar is hij onder normale omstandigheden. Maar vaak zijn de omstandigheden niet normaal. Wat denk je van de ploegentijdrit?'
'Die moeten we winnen. En dan trek ik het liefst het geel aan. Maar dat zit er nu niet in. Hij staat voor mij in het klassement, George.'
'Dat is een feit. Maar geloof mij maar als ik zeg: de tour is nog lang. Er gaat nog veel gebeuren.'
'Wat zijn jullie ambities voor de ploegentijdrit, George? Jullie zijn al weken lang ijzersterk bezig.'
'Yep. We willen 'm winnen. En daar gaan we nog hard voor trainen. Daar bel ik eigenlijk voor.'
'Logisch. Dat hoef je mij toch niet te vertellen, George. Trainen, dat doen wij ook. Na de etappe van morgen al.'
'Precies. Wij gaan morgen ook trainen, maar tijdens die etappe.'
'Eh... tijdens? Praat geen poep man!'
'We willen 30 kilometer lang vol gas geven om de benen te laten wennen. Dat zijn we in de finale van plan. Zorg dat je in de buurt bent. Er gaat wat gebeuren.'
'Wow George, ongelooflijk! Ik geloof werkelijk dat jullie het morgen zullen laten kraken.'
'Da's wel de bedoeling Lance. Als we nog steeds goed in vorm zijn vallen er morgen slachtoffers. Dus blijf in de buurt en let op de jongen. Geef een seintje als Contador even niet oplet.'
'Dat broekie laten we een poepie ruiken, George. Geweldig bedankt, man.'
'Bloedbroeders, Lance. Het zit wel goed. Welterusten.'
Armstrong voelde zich na het gesprek ineens een stuk beter. Alsof er nieuwe krachten door zijn lichaam stroomden. Met een intens geluksgevoel legde hij de BlackBerry terug op het wielershirt. Deze keer op een met zorg uitgekozen geel vlak.
[8 juli 2009]