Cee Lo Green is de imponerende zanger van het duo Gnarls Barkley. Van zijn verschijning - en nog sterker als hij gekleed is in een keurig kostuum - kan een bijzonder intimiderende werking uit gaan, met zijn fors lichaam, grote kale kop, de vetrollen in de nek en zijn uitstraling alsof hij alle ins en outs van de maffia kent. Hij doet me aan mijn broertje denken, met als verschil dat mijn broertje niet kan zingen. Cee Lo Green kan dan weer niet koken. Mijn broertje dus wel en dat komt dan weer door mijn moeder, waarover later meer.
Danger Mouse is de andere helft van Gnarls Barkley. Hij is het muzikale brein en daarmee verantwoordelijk voor de intelligente inbreng. Ik vind dat je hem met gemak met mij kunt vergelijken. De man achter de knoppen die het overzicht behoudt en overloopt van creativiteit.
Ik zag laatst een filmpje op YouTube over een optreden op een warme dag van Gnarls Barkley. Cee Lo Green had zijn blouse uit en stond op het podium in zijn hemd. Je zag zijn enorme hammen van armen. Tattoos all over. Zo’n type dus, maar wel een met een stem die het servies doet rinkelen. Op bovenstaand filmpje (waarin, heel interessant, Josh Klinghoffer meespeelt) speelt Gnarls Barkley ‘Whatever’, waardoor ik ook om die reden bij mijn moeder terecht kom.
Mijn moeder en de Nederlandse taal, dat is geen gelukkige combinatie. Gelukkig bestaan er woordjes als ding, dinges, itu en ini waardoor een gesprek nooit stokt. Praten is niet echt haar ding, tenzij het over koken gaat. Of medische programma’s. Want diep respect heeft ze voor alle medici, een respect dat zich uit in de spekkoeken die ze meeneemt naar al haar vele specialisten, tandarts of huisarts - whatever - als ze ergens op een spreekuur moet verschijnen.
Haar kennis over de medische wetenschap is bijzonder groot dankzij het volgen van alle medische programma’s op alle zenders. Het kost haar geen enkele moeite om haar visie met jou te delen of een diagnose stellen als je het terloops hebt over een klein lichamelijk ongemakje. Daar hoef je niet eens om te vragen. Je kunt gerust zeggen dat ze haar onderwijsachterstand, opgelopen in het jappenkamp, op late leeftijd aan het inhalen is met hulp van puzzleboekjes en educatieve tv-programma’s.
Maar de boog kan niet altijd gespannen zijn, dus volgt ze ook alle soaps die er zijn op de televisie. Toch leert ze ook daar veel van en dan beland ik bij de taal. Haar kennis van het Engels met name. Met het klimmen der jaren enorm is die enorm uitgebreid dankzij de soap-series.
Laatst zou ik met haar op stap gaan. Toen ik haar flatje betrad wist ik meteen al: hier is iets niet pluis. In plaats van klaar te staan lag ze op bed, onder haar dekbedje, ziekjes om zich heen te kijken. Met haar bril op om de televisie te kunnen volgen. Ze was wat ziekjes. We wisselden wat woorden over en weer uit, een chaotisch gesprek waarin kooktips en medische visies door elkaar heen liepen tot ze een beetje moe werd van alles. Met een ‘whatever’ beschouwde ze het gesprek als beëindigd.
Mijn oren klapperden. Ik keek haar aan. Maar zij keek stug naar de televisie.
‘Wat zei je eigenlijk?’, vroeg ik, alsof ik het nog steeds niet kon geloven.
Toen wist ze dat ze beet had. Ze draaide haar gezicht naar mij toe, grote ogen achter die bril waarin een begin van pret was te ontdekken, trok haar dekentje tot onder haar kin en zei: ‘whatever’.
Meteen kon ze haar lach niet meer inhouden.
Whatever, ongetwijfeld opgepikt van de televisie. Medisch advies had ik al ongevraagd gekregen, het antwoord op een kookvraag was ook al binnen. Nu was de Engelse les begonnen.
[23 juni 2013]