Veertig jaar Little Feat
Dinsdag 5 mei 2009, Amsterdam.
Vanavond staat op het podium van de Melkweg de Amerikaanse band Little Feat, geboren in het elpeetijdperk. Deze band viert met een internationale tournee haar veertigste verjaardag. Een avond vol retromuziek voor de bejaarde hippie?
Nee, de muziek blijkt een onbeperkte houdbaarheidsdatum te hebben. En ja, het publiek bestaat inderdaad uit mensen die tijdens de zeventiger jaren vastgeplakt zaten aan hun joint. Nu leven zij het rookverbod streng na; tegenwoordig raak je niet meer doorrookt tijdens een concertbezoek.
Veel vrouwen deze avond, merkte een doorgewinterde concertbezoeker op. Dat moeten dan de wederhelften zijn van de aanwezige oudere jongeren. Samen vormen zij immers de stelletjes die - net als Little Feat - veertig jaar lang bij elkaar zijn gebleven, ook al kent Little Feat een scheiding van een decennium. Want de muziek leent zich uitstekend om er samen van te genieten. Dat hebben deze stellen vanaf het begin van het concert dan ook heupwiegend gedaan.
Little Feat speelt een varia aan stijlen: rock, blues, country & western (zeggen ze zelf), cajun, funk, noem maar op. Tijdloos. Muziek die het heel goed doet met een partij blazers er bij, zoals te horen is op Waiting for Columbus (1978), een van de beste live-albums aller tijden. De blazers ontbreken op deze verjaardagstournee, net als de hemelende Lowell George. Zijn vervanger sinds de heroprichting in 1988 heet Fred Tackett.
Het werd een heerlijke muziekavond met een selectie uit de Lowell George-periode. Allemaal voltreffers, maar geen enkele hit. Deze groep heeft nooit een single uitgebracht.
Een avond die te kort duurde; de band moest op dezelfde avond ook nog een optreden verzorgen op het Bevrijdings Pop Festival in Haarlem.
Setlist: Two Trains > Rocket In My Pocket, Cat Fever, All That You Dream, Spanish Moon > Skin It Back, Willin’ > Don’t Bogart That Joint > Willin’, Rag Mama Rag, Dixie Chicken > Key Solo > Dixie Chicken, E: Oh Atlanta
[6 mei 2009]