Vriendschap voor het leven
Soms wordt een liedje al bij het eerste gehoor je vriend. Zonder snuffelfase vooraf grijpt het je meteen bij de lurven en dwingt het zo een plekje af in de ultieme jukebox in je hoofd.
Op Dust Bowl, het laatste soloalbum van Joe Bonamassa, een album waarmee hij overigens weer een proeve van bekwaamheid afgeeft, staat een lied, ergens halverwege, dat de luisteraar, althans mij, totaal overrompelt.
Een geheel aan factoren is aan zo'n ervaring natuurlijk debet, zeker persoonlijke maar ook externe zoals het overlijden van Harry 'Cuby' Muskee, toevallig ook een bluesartiest met wederom toevallig een geweldige gitarist in zijn band. Ik bedoel hier natuurlijk Eelco Gelling.
De electrische gitaar, daar gaat het om bij de blues en dus bij Cuby & The Blizzards en Joe Bonamassa.
Maar in The Last Matador of Bayonne, de titel van het bewuste lied, is het ook een ander instrument, een trompet, dat de aandacht opeist. Hoewel, opeisen is misschien een te groot woord. De compositie in zijn geheel eist de aandacht op, de sfeer, de rust, de heroïek die het uitbeeldt, maar ook het vermoeden van de aanwezigheid van de altijd op de loer zijnde dood.
Joe Bonamassa vond de inspiratie voor de tekst tijdens een tournee door de oude wereld, een tocht door Europa langs historische steden met amfitheaters waarin hij zijn concerten gaf, toen hij in de arena van de Frans-Baskische stad Bayonne bij toeval stuitte op een klein deurtje dat toegang gaf tot een piepkleine gebedsruimte waarin de matador alvorens het gevecht met de stieren aan te gaan nog even een moment van bezinning, meditatie of gebed kon genieten.
I hold out hope
But it stalls
Hij raakte geïntigreerd door de gedachte dat er in Bayonne op een moment een laatste matador moet zijn geweest die professioneel het gevecht met de stieren aanging. Ook deze laatste matador zal door dat kleine deurtje zijn gestapt om moed te verzamelen en de goden aan te roepen. Een fase van gerekte tijd tot het moment aanbreekt dat hij er klaar voor is en het gevecht kan beginnen.
I fight on
I fight on
I'm the last matador of Bayonne
Het is de strijdvaardigheid die mij aanspreekt, zeker gezien de omstandigheden waarin ik deze muziek hoorde, zelf in doodsstrijd verkerend. Oké, dat laatste is een beetje zwaar aangezet, te vol op het orgel, te veel sentiment, excuus excuus. Maar toch, het is natuurlijk aandacht vragen, niet zo zeer voor mij, maar voor The Last Matador of Bayonne.
De tekst gaat over heroïek en strijd, maar dat zijn dan nog maar kale woorden. Het zijn vooral de klanken die de aandacht trekken en daarbij dus de eerdergenoemde trompet die de muziek op dit lied niet alleen aanvult maar zelfs naar een ander niveau tilt. Die trompet van Tony Cedras is een verrassing, het voert je naar een arena in Mexico! Zo ademt The Last Matador of Bayonne de sfeer van de mooiste songs van Cuby & The Blizzards, ik denk aan Windows of My Eyes en Somebody Will Know Someday, twee liedjes die eveneens, heel lang geleden, zonder aarzeling vrienden van mij zijn geworden.
Ik zei al dat de dood vanuit een klein hoekje loert. Maar minstens zo waar is dat geluk vanuit nog veel meer hoekjes wacht op een geschikt moment om het gemoed van een achteloze voorbijganger een oplawaai richting paradijs te kunnen geven.
Luister: http://www.youtube.com/watch?v=kOo9Mu-PYD0
[6 november 2011]