Onverwacht en hoog laaide een vuur op. Het was op een koude decemberavond in 2009. We keken naar de televisie.
De winter van 2009 – 2010 was er een waarin verloren gewaande begrippen terugkeerden in de dagelijkse gesprekken. Sneeuwschuivers, snerpkoude, slee, oorwarmers, wanten, elfstedentocht. Woorden die alleen nog maar in het woordenboek leken te bestaan ontsnapten er gezamenlijk uit en integreerden moeiteloos met de aanhoudende sneeuwbuien. Ineens veegde Nederland weer massaal de stoep, strooide zout en bereidde erwtensoep. Sneeuwval en gladheid ontwrichtten het verkeer. Het was een winter voor de echte bikkels. Als je buiten niets had te zoeken, kon je maar beter binnen blijven.
Gimme shelter.
Op die decemberavond zagen wij hoe een lied van lang geleden nieuw leven werd ingeblazen. Hilversum zond een rockconcert op televisie uit. Het betrof een registratie van de vijfentwintigste verjaardag van de rock and roll hall of fame. Die werd in oktober van 2009 gevierd in de Verenigde Staten met een concert dat twee avonden lang duurde. Dat de allergrootse rock and roll helden daar optraden zal geen verrassing zijn. U2 gaf er onder andere een miniconcert, bijgestaan door artiesten als Pattie Smith en Bruce Springsteen. Valt er nog meer te wensen?
Nee, maar toch gebeurde er op deze tweede kerstavond nog een klein wonder. Het had niets te maken met de geboorte van Jezus. Of toch wel?
U2 staat klaar om het volgend lied te spelen. Bono leidt het in.
Bono: “Will.i.am is in da house, so...”. Applaus. Will.i.am, de toetsenspeler van de Black Eyed Peas neemt plaats achter het keyboard. Groot, zwart, een monument.
Bono: “Fergie is in da house...”. Enthousiast geroep. Fergie verschijnt op een hoger podium achter U2. Zwart, imponerend.
Subtiel begint The Edge op zijn gitaar te spelen. Een bekende gitaarlijn klinkt, waar is dat ook al weer van? Stemmen sluiten zich aan. Bono: “hoo hoo”. Fergie: “yeah yeah”. Dan accelereert de gitaar en klinkt de melodie van Gimmie Shelter.
Van rechts komt mistery guest Mick “scarecrow” Jagger ineens op het podium! Het enthousiasme in de zaal neemt rap toe, met de snelheid van een optrekkende Jaguar op een racecircuit. Mick zingt het eerste couplet; hij oogt energiek, dun en temperamentvol.
“War, it's just a shot away”.
Bono zingt het tweede couplet. Hij doet zijn ding. The Edge speelt een tussenstukje. Terwijl hij de op de snaren tokkelt komt Fergie naar beneden. Zij beweegt, zij kronkelt en is nu op gelijke hoogte met de band. Kortgerokt, zwart leer, laarzen met hoge hakken, dynamisch, geweldig.
“Rape and murder, it's just a shot away”
Zij schreeuwt het uit, wijzend met de loop van een denkbeeldige pistool op haar slaap. Wild gebarend, zingschreeuwend exploderen de woorden uit haar keel. Ondertussen neemt zij het podium volledig in beslag en houdt zij iedereen in haar greep. Het podium is haar speelterrein en Mick Jagger is haar speelbal, een jojo. Hij krijgt geen grip op haar. Fergie is de baas en Mick lacht om zijn nederlaag. Hij wordt door Fergie afwisselend aangetrokken en afgeweerd. Erotische spanning. Drie generaties popgeschiedenis staan op het podium en de boel staat compleet in de fik.
Laatse couplet: “Love, children, it's just a kiss away”.
Het is waar, het is allemaal waar, het is o zo waar. Weg met die geweren. Wees lief voor elkaar, een kusje slechts. Er is hoop. Wij blijven hopen. Het is afgelopen, ze omhelzen elkaar en verdwijnen van het podium. War. Over. Voorbij.
Voor wie het niet wil geloven:
http://www.youtube.com/watch?v=FzgJ6Mkkd-w
[10 maart 2010]