Lekker sfeertje daar
We kwamen eigenlijk voor Emil Landman. Maar we kregen meer, veel meer. Zo was er zelfs een voorprogramma, daarna een tussenprogramma met levend reclameblok en verder een kelder vol huiselijkheid. Entree: € 7. Dat is een prikkie voor een bonte avond vertier onder de ‘coole’ regie van Maarten Dallinga, de organisator (lof! lof! lof!) van deze werfkelderconcerten.
Maar het ging om Emil Landman. We hebben hem in 2013 leren kennen toen Mister & Mississippi een openluchtconcert gaf in het Goudse Houtmanplantsoen. De carrière van die Utrechtse band zat toen, door een mooi debuutalbum dat werd omarmd door de popcritici, net in een stroomversnelling. Zij waren afkomstig van de Herman Brood Academie, net als Emil Landman die het voorprogramma mocht verzorgen.
Emil bracht het er goed van af vonden wij. Zeker gezien de omstandigheden: hij was‘slechts’ het voorprogramma en dan nog voor een publiek dat voornamelijk bestond uit 60-plussers. Ja wat dacht je anders, op een zomerse zondagmiddag in een plantsoen in Gouda? In de gaten houden die knul, dat dachten wij in elk geval.
Onlangs verscheen zijn debuutalbum. Een album dat - de geschiedenis herhaalt zich - bejubeld werd door de popcritici. Bij een nieuw album hoort een tournee. Zo belandden wij ruim een jaar later voor een tweede kennismaking in die werfkelder aan de Oude Gracht 36. Dat is de Kargadoor in en dan de trap naar beneden. Die brengt je naar een onderaards gewelf dat er uit ziet als een huwelijk tussen een schuilkerk en een gezellige huiskamer, met tapijtjes op de vloer, een geïmproviseerd podium met bankjes rondom en enkele rijen stoeltjes in een zijbeuk. Een ruimte voor pakweg 70 toeschouwers.
En er werden ook taartjes verkocht, taartjes van HOOI . Daar hadden wij niet op gerekend, want wij kwamen net van het avondeten vandaan en hadden geen ruimte voor gebak. Het zag er goed uit, die taartjes.
Terug naar het onderwerp. Emil Landman is een beminnelijke jongeman. Good looks, maar vooral goede muziek en daar gaat het uiteindelijk om. Hij speelde lapsteel en akoestische gitaar, waarbij hij ondersteund door bas en drums. Prima klank in deze kleine ruimte, goed gitaarspel ook van Emil. Dat viel vooral op bij de rustiger liedjes. Zijn persoonlijke teksten zijn verhalend. Er gebeurt altijd wel wat en het loopt niet altijd even goed af. Over verdriet weet Emil moedig te zingen. Verder was de wisselwerking met de luisteraars optimaal, het was voor Emil dan ook een thuiswedstrijd. Zo’n sfeer als in die werfkelder vind je echt niet in een Ziggo Dome. Ook de taartjes vind je daar niet.
Het publiek, met de dijen tegen elkaar, genoot zichtbaar. De sfeer was relaxt, we zaten dicht op mekaar. Dat vond ook Anique Toebak, de zangeres van From Nora (“wat zijn jullie dichtbij. En stil!”), dat in duosamenstelling een geslaagde warming-up verzorgde. Overigens, From Nora komt ook van de Herman Brood Academie af.
De geschiedenis blijft zich herhalen. From Nora is de volgende keer hoofdact en misschien wel weer in de werfkelder van de Oude Gracht 36. Net als Emil Landman nu een stapje verder heeft gezet.
[29 oktober 2014]