Wat had ik er graag bij willen zijn toen Amy Winehouse haar song ‘Back to Black’ opnam. Overtuigender zingen over een op de klippen gelopen relatie is ondenkbaar. Althans op onze planeet. Want haar boodschap moge dan zwart zijn, de wijze waarop ze het ten gehore brengt geeft een idee van de onmeetbaarheid van het heelal.
Er zijn zangeressen die heel goed een liedje kunnen zingen. Enkelen van hen hebben ook nog eens de perfecte neus voor de juiste song. Nog mooier is die perfecte song zelf geschreven te hebben. Als zo’n lied dan ook nog eens gaat over diepe zielenpijn en met volle overtuiging gezongen wordt dan is er sprake van een klassieker.
‘Back to Black’ van Amy Winehouse voldoet aan al die voorwaarden.
Het lot laat Amy, die zonder dat er liefde in het spel is al zo’n zware strijd moet leveren om overeind te blijven, struikelen. Zij wordt voor de zoveelste keer verlaten door haar vriend die weer kiest voor de zekerheid van een trouwe lief elders. Waarom dan toch, ze hadden het toch zo leuk samen? Maar bij elke bons die zij krijgt kwijnt zij steeds meer weg.
Het ritme van het lied wordt bepaald door piano en drums. Melodie en ritme doen in de verte denken aan de Supremes. Violen zwellen aan en houden een gordijn voor een gekwetste ziel. Amy brengt ons op de hoogte door haar tekst, die gelukkig ongekuist is, want anders zou er niet veel van over blijven.
Dan komt het.
We only said goodbye with words
I died a hundred times
You go back to her
And I go back to...
Haar stem stokt enkele maten, de muziek gaat door met de regelmaat van een hartslag. Het gordijn valt:
...black
Met de uitwerking van een klomp ijs die over je blote rug glijdt zingt ze het woord diep vanuit haar hart.
...black
Nog een paar keer klinkt het als om het erin te wrijven.
Dan weet je zeker dat het nooit meer goed zal komen.
[19 juni 2008]