Koken met Ranomi
Ranomi Kromowidjojo, wat een kanjer is ze toch! En dan die naam die klinkt als een toverspreuk, een bezwerende formule die kracht geeft. Dat dat niet ver van de waarheid is, bleek afgelopen zomer in Londen: drie medailles op de Olympische spelen! Ik zou haar willen omarmen als een van ons, als een nonna besar. Want wij Indo's zijn nog steeds veel te bescheiden en durven amper onze successen te etaleren. Maar met haar en al de media-aandacht die ze meebrengt kunnen we weer een tijdje vooruit. Met haar vader die van Javaanse afkomst is, ook al komt hij uit Suriname, mogen we haar toch wel een beetje van ons noemen, toch? En als dat dan toch tot problemen leidt, staat niets ons in de weg om haar in de armen sluiten als een Nederlandse meid die de bevolking in tijden van crisis overlaadt met sportieve successen.
Je zou verwachten dat zo'n kampioen onbereikbaar is voor het volk. Dat ze haar succes verzilvert met een badkledinglijn, een naaktsessie voor de Playboy en interviews slechts afgeeft na een forse betaling. Zoals Amerikaanse kampioenen dat doen. Maar er is natuurlijk veel meer in het leven dan materiële zaken en dat zal haar vader met zijn exotische achtergrond haar waarschijnlijk wel hebben geleerd. Of haar moeder met haar nuchtere Groningse kijk op alles. Ranomi staat gelukkig met beide benen op de grond; zij deed ook gewoon mee met het gezellige gehos in het Holland Heineken Huis.
Ranomi is bereikbaar, bijvoorbeeld al op Twitter. Net als Marianne Vos, ook een groot kampioen die een grote dosis nuchterheid met zich mee draagt. Beiden maken op een leuke manier gebruik van Twitter. Zij vertellen kleine dingetjes over zichzelf en over hun sport. Heel slim, want zo houden zij de journalisten op afstand. Met beleid doseren zij informatie, geven zij prijs wat zij willen vertellen en houden zo de regie in eigen hand.
Ik las een tweet van Ranomi. Het ging over eten. Dan denk ik toch: een kind van ons. In haar berichtje verwees zij naar een gerecht, chicken coco massala. Dan heb je mij al gauw te pakken! Ik drukte het recept af.
Het printje lag een tijdje naast de computer, waardoor de kinderen er vanaf wisten want zij brengen menig uur door in de directe nabijheid van die machine. Het recept lag er nog een tijdje te wachten tot ik het een keer zou gaan gebruiken.
Die dag kwam eindelijk. Ik haalde de ingrediënten in huis wat niet eens zo veel moeite kostte, want het gerecht zit dicht tegen de Indische keuken aan. Ik ging aan de slag in de keuken en al snel verspreidde zich de geur van tropische bestemmingen door het huis.
Aan het eind van de dag kwamen de kinderen thuis en vlogen de aroma’s vanuit de open keuken hen tegemoet. Hun standaardvraag is op zo'n moment wat we vandaag gaan eten. Vaak moet ik dan zoeken naar een antwoord. Ook toen. Want hoe antwoord je kort en krachtig als je een nieuw recept uitprobeert? Een antwoord als chicken coco massala roept alleen maar nog meer vragen op en als ik druk bezig men met de potten en pannen heb ik geen zin om daar uitgebreid antwoord op te geven. Mijn hersens werkten even op topsnelheid en toen wist ik dat ik kon volstaan met een ferm antwoord, in de wetenschap dat zij de tweet met het recept lange tijd hebben kunnen zien liggen naast het toetsenbord van de pc. Ik zei: “Ranomi”.
Het gerecht smaakte iedereen en Ranomi heeft zo een plaats weten te bemachtigen in onze map met recepten dicht in de buurt van roti kukus en rendang. Degenen die daar niet bij kunnen komen, kunnen het recept uiteraard ophalen bij de bron: www.chjanoy.com (wel even naar beneden scrollen!).
[3 september 2012]