Onverwachts afwezig
Roodborstjes en winterkoninkjes trippen en fladderen nu in onze achtertuin. Ze zijn teruggekeerd op de plek die ze na de winter hadden verlaten. Ook ik ben teruggekeerd na een tijdje elders te hebben gewoond. Dat 'elders' is het ziekenhuis dat mij onverwachts onderdak bood. Eigen huis en tuin werden daar drie weken lang een herinnering, ver weg en onbereikbaar.
Nu ik weer thuis ben blijkt de herfst goed op gang te zijn gekomen. Herfstbladeren liggen op de grond, musjes en meesjes ritselen door het blad op zoek naar voedsel, trekvogels zijn teruggekomen. Het decor van de tuin is in drie weken tijd aanzienlijk veranderd.
De aanleiding voor mijn afwezigheid was het maken van een longfoto. Maar vier uur na binnenkomst op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis werd ik naar een kamer gebracht waar ik de nacht – en vele nachten daarna – zou gaan doorbrengen. Ik voelde mij als de betrapte bij een douanepost wiens naam ergens op een lijst stond in verband met een openstaande rekening bij het centraal justitieel incassobureau. Pech gehad, door de mand gevallen, ingerekend en vastgezet.
Daar lag ik dan, in bed, gekoppeld aan een infuus vol antibiotica die dienden om een kennelijk akelige bacterie in mijn bloed te bestrijden. Ik werd ineens omringd door verpleegkundigen die allemaal even zorgzaam en lief waren, zowel de mannen als de vrouwen. De aandacht die ik kreeg van cardiologen en zaalartsen, al dan niet in opleiding, was overweldigend. De hoeveelheid beterschapswensen in kaartvorm, hartvorm(!) of live uitgesproken was hartverwarmend. Daar kan Facebook niet tegenop.
Al snel ging het beter met mij, maar toch moest ik nog blijven om in de gaten te kunnen worden gehouden. De bacteriële infectie was een uiterst netelige kwestie begreep ik. Regelmatig onderging ik testjes en dan is het wel zo handig als je in de buurt bent. Dat was ik en ik werd daardoor langzaam aan kameroudste, degene met het hoogste aantal ziektedagen op de kamer en dus de meeste ervaring als patient. Je kunt gerust stellen dat ik patientdeskundige werd.
Ik zag kamergenoten komen en gaan, elk met zijn eigen haperingen. De een was van zijn fiets gevallen en bewusteloos geraakt of andersom, dat was maar net de vraag en die moest beslist worden beantwoord. Een ander hield vocht vast en kwam in korte tijd tien kilo aan. Een derde kreeg een infectie na een operatie en moest nog even blijven. Nog vele andere passanten zag ik op mijn kamer. Hartfalen, pijn op de borst, happen naar adem. Alle mankementen hadden te maken met hartzeer zonder dat er sprake was van een ongelukkige liefde. Want voor een gebroken hart is de afdeling cardio niet de aangewezen plaats.
Als kameroudste nam ik mijn verantwoordelijkheid. Ik kende het dagritme en wist dat de voorverpakte kaas bijna niet uit de verpakking was te halen. Zo hield ik mij dagelijks bezig met het openritsen van verpakkingen voor anderen, het doordrukken van pillen, het veteren van de schoenen van die meneer die een beetje verlamd was en voor wie ik ook af en toe de boterhammetjes smeerde. Ik hield mij rustig als er werd gebeden.
Net zo onverwacht als ik kwam inwonen brak het moment aan dat ik naar huis mocht. Met een lading antibiotica in mijn koffer werd ik naar huis gestuurd. Ik mag ze thuis innemen tot en met 2 november. Dan ben ik officieel hersteld.
Ik zal het nog even rustig aan moeten doen. Tijd genoeg om af en toe en blik te werpen in de tuin en de vogels te observeren. Daar zie ik hem weer, het roodborstje. Hij lijkt zich helemaal thuis te voelen in onze herfsttuin. Zijn we allebei toch maar weer teruggekeerd!
[29 oktober 2011]