“En uw kaartje dan?”
Reizen bij de NS met de ov-chipkaart, eens moet het de eerste keer zijn. Zelfverzekerd negeer ik de kaartjesautomaten van het station Gouda Goverwelle en loop linea recta door naar het perron. Ik heb immers enkele dagen geleden mijn NS-kortingskaart geschikt gemaakt om te kunnen reizen op saldo. Daarna laadde ik de kaart vol met euro’s. Als kers op de slagroom vroeg ik automatisch opladen aan. Daarmee wordt het saldo weer aangevuld vanaf mijn bankrekening zodra er op de kaart minder dan vijf euro overblijft. Gemak dient de mens.
Op het perron staat een paal met onder een beeldschermpje een paarse cirkel: de kaartlezer. Het juiste moment voor mijn NS-kortingskaart. Ik grijp hem uit mijn jaszak en houd hem tegen de lezer aan. Met een luide bliep wordt de aandacht van de wachtende reizigers getrokken. Wat zouden zij denken? Dat ik een pionier ben? Even voel ik mij trendsetter.
Het beeldscherm laat zien dat ik ben ingecheckt en dat mij een goede reis wordt toegewenst. Mijn reis is al begonnen! Nu moet de trein nog komen. Terwijl ik aan het wachten ben verwonder ik mij over deze stap vooruit: nooit meer een kaartje te hoeven kopen. Computers nemen ook de allerlaatste menselijke handelingen over. Gevaren liggen op de loer.
In de trein is er gelukkig een kaartjescontrole. Want juist op deze reis wil ik worden gecontroleerd! Ik houd mijn NS-kortingskaart in de lucht.
“En uw kaartje dan?” Ze kijkt mij betrappend aan.
“Dat zit erop” zeg ik triomfantelijk. Dat is natuurlijk niet helemaal waar. Er is immers geen sprake meer van een kaartje. Mijn reisgegevens zweven ergens in een digitale ruimte.
“Ah, u reist met een ov-chipkaart. Dat kon ik zo snel niet zien.”
Nu had ik verwacht dat zij mijn kaart door een machientje zou halen waardoor mijn transacties zichtbaar zouden worden. Maar zo’n machientje heeft ze niet. Zij is slechts aan het turven op welke verschillende manieren men reist. Ik tel vandaag mee.
Op het station van aankomst vergeet ik tot mijn opluchting niet uit te checken. Dat vind ik het grote gevaar van reizen op saldo. Dat je gedachteloos en verrukt door de plaats van aankomst de checkpaal voorbijloopt. Dat is straks niet meer mogelijk als overal de toegangspoortjes zijn geplaatst. De reis blijkt € 3,40 te kosten.
In Den Haag doe ik mijn dingen. Het is de stad waar ik meer dan de helft van mijn leven heb doorgebracht. Lange tijd ben ik niet meer in het centrum geweest om dingetjes te kopen. Veel is er veranderd. Maar de parkethouten trap in de Bijenkorf is van alle tijden. Een loopspoor is er ingesleten. Terwijl ik daarnaar kijk besef ik mijn nieuwe wijze van sporen van vandaag.
Op een ander station hervat ik de terugreis. Ik check in, stap over en check in Gouda weer uit. Ik ben benieuwd wat de NS ervan maakt. Die informatie wordt gegarandeerd binnen een week via internet beschikbaar gesteld.
Wordt vervolgd!
[10 december 2009]