Het einde van een tijdperk
Omdat we onze afgedankte computer aan een oude vriend gingen overhandigen, ben ik het hele weekend bezig geweest om de inhoud van de harde schijf nog eens na te lopen. Want op dat kleine medium met olifantengeheugen is in een periode van ruim zes jaar tijd een stukje familiegeschiedenis ontstaan waarmee wij een ander zeker niet willen vermoeien. Ik kan mij immers heel goed voorstellen wat voor verleidingen er ontstaan als je op een vreemde pc een e-mail, foto of brief van een onbekende tegenkomt. Voor je het weet ben je met dingen bezig die er niet toe doen maar wel veel tijd kosten. Die ellende wil ik een ander besparen.
Het opruimklusje valt me tegen. Ik vind er tussen de vergeten brieven en verloren gewaande foto's ook resultaten van een eerdere reddingsactie, bestanden van een nog oudere computer die dus al een keer zijn overgezet. Zo ben je zo'n beetje elk lustrum bezig om een stuk geschiedenis te behoeden voor de vergetelheid in de veronderstelling dat je er later nog wat mee gaat doen. In dat laatste kun je je natuurlijk behoorlijk vergissen.
Als ik bijna klaar ben en alleen nog maar de virtuele prullenbak op het bureaublad hoef te legen valt mijn oog op de 3,5-inch disk drive, een kleine nostalgische gleuf in de oude computerkast. Die was ik helemaal vergeten! Ik weet dat ergens op zolder nog tientallen diskettes liggen die niet zonder reden uit de prullenbak zijn gebleven. Die schijfjes moet ik dus ook allemaal nalopen, want onze huidige computer beschikt niet meer over een nostalgische gleuf. Het is nu of nooit en het moet nu worden want anders heb ik ze voor niets bewaard.
Zo duik ik weer wat dieper in onze geschiedenis. Regelmatig verdwijn ik onder het bureau om diskettes in- en uit te laden. Elke diskette produceert tijdens het lezen een ratelend geluid, als een drilboortje in zacht karton. Met de snelheid van een trekschuit verschijnt de inhoudsopgave vervolgens op het beeldscherm. Stuk voor stuk documenten met een bestandsgrootte waarmee je tegenwoordig niets anders kunt doen dan een komma erin opslaan.
Als ik ook dat digitaal archief heb afgewerkt werp ik de hele stapel resoluut in de grijze container. Even luister ik naar het kletteren op de plastic bodem. Dan besef ik dat ik met tromgeroffel een tijdperk afsluit.
Toen de hele onderneming achter de rug was bedacht ik mij dat het net is alsof je kind naar de middelbare school gaat en je de tekeningen en verhaaltjes van de basisschool krampachtig probeert te bewaren. Straks wordt ook het verblijf op de middelbare school afgesloten en kan het reddingswerk opnieuw beginnen. Zo sleep je tijdens een leven steeds meer aan herinneringen mee die uiteindelijk, net als die 3,5-inch diskettes, in een grote container hun eindbestemming zullen vinden. Een leven lang ben je straks bezig geweest om wat van waarde was veilig te stellen. Maar daarna zal iemand meedogenloos anders besluiten.
[31 januari 2012]