Tekstenstek voor de lekkere trek
Donderdag 27 maart beleefde ik het hoogtepunt van mijn leven. Let goed op, ik zeg niet voorlopig hoogtepunt. Nee, gewoon hoogtepunt. Want meer is er voor een schuchtere en bescheiden man als ik ben niet bereikbaar. Want wat was er aan de hand? Ik ontmoette prinses Máxima!
Wat moet ik nu met de rest van mijn leven nog? Hogere hoogtepunten zullen niet volgen. Zal ik mij dan maar gaan voorbereiden op hoogtepuntjes in de familiesfeer zoals opa worden of - eerst nog - huwelijken van de kinderen?
De aanleiding voor het samenzijn van die donderdag was de lancering van de website www.ikwordmaatje.nl door het Oranje Fonds. Een daad uitermate geschikt om te worden verricht door de beschermvrouwe van dit fonds.
Het toeval wil dat ik een maatje ben. Een ander toeval wil dat deze lancering plaats vond op de school van mijn kinderen. Het laatste toeval is dat ik voor zulke gelegenheiden multi-inzetbaar ben. Niet alleen ben ik man op een terrein waarop vooral vrouwen acteren. Maar ook ben ik Indo, dus niet-blank van huidskleur en door mijn snor inwisselbaar met een Turk of een Marokkaan.
Maar ik heb ook beperkingen, want op een vraag van een journalist of ik toevallig maatje was in het maatjesproject voor tienermoeders in Gouda moest ik nee antwoorden.
Het bezoek van Máxima was vooral leuk voor de leerlingen van de Hans Christian Andersenschool. Een prinses op bezoek, dat is net een sprookje. En als je ook nog eens koninklijk de hand wordt geschud is je vreugde onmeetbaar.
‘Die hand moet je nooit meer wassen,’ zei een moeder tegen haar dochter.
‘Maar Máxima heeft ham gegeten,’ zei de dochter met een afkeurende blik. Ze rook het aan haar hand.
Voor de school zelf was het bezoek een mooie pr-gelegenheid. De huisfotograaf werd gevraagd om een foto te maken op het moment dat de prinses de school verliet. Het nieuwe naambord zou dan mooi op de foto mee komen. Een moment dat voor de eeuwigheid moest worden vastgelegd: prinses Máxima bezocht de Hans Christian Andersenschool. Maar het weer werkte helaas niet mee. Het was koud, rillerig en vooral miezerig. Parapluweer dus. En laat die paraplu nou toevallig net even hoog gehouden worden als het naambord van de school...
En mijn belang? Ach, ik ben altijd zo slecht in mijn eigen PR. Daarom doe ik het nu maar een keer op deze plek: Tekstenstek voor de lekkere trek! Zo, dat lucht op.
Foto's: Lenie van Uunen
[29 maart 2008]