Is Anderlecht een beetje dom?
Dmitri Bulykin wordt Ajacied. Dat is gisteren beklonken. Nu moet ik wel naar de champions league-wedstrijden van Ajax kijken. Niet voor Ajax, dat interesseert mij maar een heel klein beetje, maar voor Bulykin. Soms kijk je naar een wedstrijd voor een enkele speler. Daar is niets bijzonders aan.
Bulykin gaat mooie doelpunten maken voor de Amsterdammers, gewoon omdat hij dat wil. En ik wil die goals zien, omdat ik Bulykin een wereldspits vind. Dat hij dat is, heeft iedereen afgelopen seizoen kunnen zien toen hij, gehuurd van Anderlecht, voor ADO speelde. Hij wilde daarna bij ADO blijven, maar dan moest er een transfersom worden betaald aan Anderlecht. Nou ja, daarover viel nog wel te praten. Bleef over zijn gigantische salariswens. Daar kon ADO echt niet aan toegeven. Waarom hem het dubbele of driedubbele of vierdubbele van het salaris van Wesley Verhoek gunnen? Geen beginnen aan. Zo werkt dat niet bij een club met een kleine portemonnee.
Dus ging Bulykin terug naar Anderlecht. Trainen met de selectie, maar niet meespelen in het eerste. Dat wilde Ariël Jacobs, de trainer, niet. Jacobs was geen fan van Bulykin. Waarom niet? Daarom niet! In de oefenwedstrijden scoorde Bulykin nog een paar doelpunten. Daarna werd hij niet meer opgesteld. Hij kreeg te horen dat er geen plek voor hem was in de selectie. Zelf zegt Bulykin dat Anderlecht bang was dat hij te veel doelpunten ging maken. Hij mocht weg bij de club, wilde wel terug naar ADO. Maar ja, dat salaris.
Het was een leuk jaar geweest bij ADO. Eindelijk kon hij weer wedstrijden spelen en doelpunten maken en door zijn dak gaan. Er was eerst nog twijfel over zijn postuur. Hij werd er wanhopig van. Iedereen had het maar over zijn gewicht en nooit over zijn techniek of zijn neus voor doelpunten. Hij trok zijn shirt omhoog en kneep in zijn eigen buikvel. Kijk, allemaal spieren, zei hij. Hij mocht blijven.
De combinatie met Wesley Verhoek was perfect. Dmitri hoefde alleen maar met zijn vinger te wijzen en Verhoek lanceerde de bal naar die plek. Daar kwam ook Bulykin aangestormd. Voetje eronder, borst erachter of hoofd ertegen: goal! Dat gebeurde afgelopen seizoen 21 keer. Het ging lekker, zo lekker dat hij een keer in uitzinnige blijdschap naar de televisiecamera toestormde, de voetbalkous naar beneden stroopte en zijn Russische scheenbeschermer toonde. Een vette grijns op zijn gezicht en een knipoog naar Dick Advocaat, de bondscoach van Rusland. Maar die ziet 'm ook niet zitten.
Bulykin gaat nu naar Ajax zonder dat er nog sprake is van een transfersom en met inlevering van een stukje salaris. Anderlecht wilde echt van hem af en Bulykin wilde echt weer prijzen gaan winnen.
Wie is er nu gek? Ariël Jacobs of Frank de Boer? We zullen het zien. Om te beginnen op 14 september. Dan speelt Ajax tegen Olympique Lyon. In de tweede helft valt Bulykin in. Goal!
[1 september 2011]