Een ontmoeting met een andere wereld
Het toeval wil dat hij aanbelt terwijl ik bezig ben met een bezoekje aan mijn moeder. Als ik de deur open doe zie ik een mannetje van middelbare leeftijd met stugge grijze haren, een glimlach op het gelaat en een koffertje in de hand. Hij kijkt mij met onderzoekende blik aan. Dan zegt hij zijn naam die ik niet helemaal goed versta. Yu of zoiets. We schudden elkaar de hand, maar eigenlijk is dat een uitdrukking die in dit geval de werkelijkheid niet exact weergeeft. Onze handen houden elkaar een kort moment vast, op een naar mijn gevoel onhandige manier: hij geeft mij zijn hand die ik neem, maar zelf houdt hij geen grip. Ik besef dan dat die hand onderdeel is van een vernuftig radarsysteem waarmee hij mijn hele hebben en houwen in kaart brengt. Ineens weet hij alles over mij.
Yu loopt naar de slaapkamer van mijn moeder en checkt als eerste de beweging in de onderbenen. Ze moet met haar voeten zwaaien. Dat lukt, wat al een klein wonder is. Tot enkele weken terug zou dat teveel gevraagd zijn, er is dus sprake van progressie. Hij kijkt met een mengeling van tevredenheid en zorg, want er is er weliswaar verbetering opgetreden maar we zijn er nog lang niet. Het doel is misschien niet helemaal haalbaar, maar de weg is ingezet en gedurende de reis pik je mee wat je kan. Hij zegt wat tot haar, ik vraag wat aan hem en altijd krijg ik antwoord terug. Een antwoord als een orakel doordat ik maar de helft versta. Een Chinees met een glimlach die moeilijk is te verstaan.
Terwijl ik nog in mijn hoofd bezig ben mijn vooroordelen te ordenen, heeft hij allang een beeld van mij gevormd - dat komt natuurlijk door die handdruk waarmee hij stiekem al mijn chakra’s, aura’s en energiesystemen heeft verkend - en kan hij zich met een vrije geest concentreren op de energiebanen van mijn moeder. Een naald wordt bovenop de schedel naar binnen gedraaid. Mijn moeder heeft ineens een antenne en lijkt op een teletubbie. Het is de hoofdnaald. Daarna worden vervolgnaalden geprikt in het vlees van mijn moeders onwillige benen. Ze gaan er in mijn beleving diep in, maar ik zie nergens een begin van een druppeltje bloed. Op mijn vraag hoe hij weet wanneer hij moet stoppen vertelt hij iets over Yin en Yang en de energiebanen van mijn moeder die hij voelt. Zie je wel, denk ik. Ik vraag hem of ik het ook kan leren. Hij lacht - natuurlijk - en zegt dat het jaren van oefening en studie kost om dit punt te bereiken.
Dan moet ik mijn ongeplande visite afbreken en neem afscheid. In de auto op weg naar huis besef ik dat we eigenlijk allemaal in verschillende werelden leven. En dat het soms nodig is dat die werelden elkaar ontmoeten. Bijvoorbeeld als je weer wilt leren vliegen.
[23 juli 2014]